Με αφορμή τα τελευταία μαύρα γεγονότα του Λούσιου κατάγράφω μερικές ατάκτως ερριμένες σκέψεις μου για την ενασχόληση με τα extreme sports.
Καταρχήν ξεκινάω από τον αξιωματικά και εξ αποδείξεως ισχύον νόμο ότι η φύση δεν δαμάζεται. Ο,τιδήποτε έχει σχέση με αυτή θα πρέπει να γίνεται με απόλυτο σεβασμό στη φύση, τις δυνάμεις της και να μην την υποτιμούμε ή να υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες του ανθρώπου. Ενα φύσημα του ανέμου, μια βροχή ή ένα κύμα στη θάλασσα είναι αρκετό για να χαθούν ανθρώπινες ζωές.
Επίσης κάθε δραστηριότητα πρέπει να προγραμματίζεται επαρκώς και να υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Π.χ. στην ελεύθερη πτώση δαπανώνται πολλές ώρες εκπαίδευσης για την αναγνώριση και αντιμετώπιση των διαφόρων περιπτώσεων εμπλοκής (μη σωστή ανάπτυξη του θόλου του αλεξιπτώτου ή καθόλου άνοιγμα του θόλου). Γίνεται κατανοητό από τους εκπαιδευόμενους ότι σε μια τέτοια περίπτωση (εμπλοκής) οι αντιδράσεις θα πρέπει να είναι άμεσες και αποτελεσματικές. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο και δεν συγχωρούνται λάθη!
Γιατί να μην ισχύει το ίδιο σε μια αναρρίχηση, σε μια εκδρομή με κανόε ή καγιάκ, σε μια πορεία σε ένα βουνό κτλ.
Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό του ανθρώπινου παράγοντα και της ψυχοσύνθεσής του καθώς και της φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης του ατόμου και η ικανότητά του να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις. Αυτό διδάσκεται, δεν είναι έμφυτο. Αρα θέτω θέμα εκπαίδευσης των ενασχολούμενων με τα extreme sports.
Τέλος, το "ξεψάρωμα" των ενασχολούμενων με extreme sports μπορεί να είναι μοιραίο σε αυτού του είδους τις δραστηριότητες. Οσο έμπειρος και αν είναι κάποιος, όσες φορές και αν έχει κάνει extreme sports και όση γνώση και αν έχει σε αυτά, κάθε φορά που ασχολείται θα πρέπει να είναι σαν την πρώτη φορά. Δεν κάνουμε εκπτώσεις στα μέτρα ασφαλείας, πράγμα που συμβαίνει πολλές φορές σαν απόρροια της εμπειρίας σε ένα extreme sport και δεν είμαστε "θεοί".
Αν δεν τηρούνται ευλαβικά τα παραπάνω κανένα νομικό πλαίσιο, κανένας νόμος και κανένα πρόστιμο δεν πρόκειται να αποτρέψουν μια καταστροφή.
Ο γράφων είναι 17 χρόνια χειμερινός κολυμβητής, κολυμπάει 2-6 μίλια σε προπόνηση, έχει κολυμπήσει σε θάλασσα 11 μποφώρ και είναι η χαρά του να κολυμπάει σε τέτοιες θάλασσες, ασχολείται με το αλεξίπτωτο από τότε που ήταν στις Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού (1991-1992), γυμνάζεται συστηματικά (όχι βάρη, μόνο γυμναστική κοντά στη φύση), κάνει mountain biking και γενικά βιώνει extreme καταστάσεις πάντα τηρώντας ευλαβικά όλους τους παραπάνω κανόνες.
Wednesday, May 30, 2007
Πανελληνίων Εξετάσεων το ανάγνωσμα...
Μεσούσης της περιόδου των Πανελληνίων εξετάσεων και ακούγονται διάφορα για διαρροές θεμάτων, παιχνίδια επιτήδειων από το Υπουργείο κτλ.
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Στο ίδιο έργο θεατές, στους ίδιυς διάλογους ωτακουστές.
Μα καλά δεν την έχετε πάρει χαμπάρι ακόμα τη δουλειά; Σικέ το ματς! Σικέ η Παιδεία που παρακμάζει και η Παραπαιδεία που ακμάζει.
Απαιτείται η κατάργηση των εξετάσεων αυτών και ο προσδιορισμός νέου οράματος-στόχου για την Παιδεία. Τόσα χρόνια όλο το σύστημα γυρίζει γύρω από το σαθρό σύστημα των εξετάσεων αυτών και των επιχειρήσεων-φροντιστηρίων που κονομούν από αυτό. Ουδείς ποτέ ενδιαφέρθηκε για την ουσία του πράγματος. Χιλιάδες όνειρα κατακερματισμένα και φρούδες ελπίδες σε εύθραστες ψυχές που υποτίθεται ότι πρέπει να μπουν στη ζωή με "χίλια", να αρπάξουν τη σκυτάλη από τους μεγαλύτερους και να την πάνε πιο μακρυά, πιο ψηλά, πιο δυνατά...
Ποιός θα απολογηθεί για όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, όνειρα, ελπίδες, χρήματα κτλ...
Ποιός θα αναλάβει να εξηγήσει στους νέους ότι η ζωή δεν τελειώνει με τις Πανελλήνιες αλλά προχωράει ανεξάρτητα από αυτές και βέβαια και χωρίς αυτές.
Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουν χαθεί ζωές από αυτοκτονίες για τέτοια ζητήματα...
Είναι καιρός να γυρίσει και αυτή η σελίδα και να πάμε κάπου αλλού, πιο μελετημένο, πιο συστηματικό, πιο αναγκαίο, πιο χρήσιμο και λιγότερο ψυχοφθόρο σύστημα.
Και αυτό πρέπει να το προκαλέσουν οι ίδιοι οι μαθητές γιατί αυτούς αφορά και αυτούς βασανίζει. Να κατέβουν στο δρόμο γι αυτό, να κάνουν καταλήψεις γι αυτό, κάνουν αποχές γι αυτό. Οχι μόνο χαβαλές και μαλακίες στα σχολεία. Η Παιδεία είναι πόλύ σοβαρή υπόθεση και δε χωράει χαβαλετζίδικες εκτιμήσεις και αποφάσεις.
Αυτές οι εξετάσεις θα τελειώσουν σε λίγες μέρες και όλα θα ξαναγίνουν(;) φυσιολογικά για τους εμπλεκόμενους σε αυτό το σύστημα: μαθητές, καθηγητές, εξεταστές, διορθωτές κτλ.
Θα κατακλειστούν οι παραλίες, οι καφετέρειες, τα μπαράκια, θα αρχίσουν τα φλερτ, έρωτες θα γεννηθούν, καρδιές θα ραγίσουν και θα σκιρτήσουν σε παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα, δάκρυα θα προβάλλουν στα μάτια και γέλια τρανταχτά θα ακουστούν από ξέγνοιαστες παρέες...
Και με αυτά και με άλλα θα κυλήσει το καλοκαιράκι και θα έρθει ο Σεπτέμβρης ο μαύρος με τα σχολεία να ξανανοίγουν και να ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος.
Ή μήπως όχι;...
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Στο ίδιο έργο θεατές, στους ίδιυς διάλογους ωτακουστές.
Μα καλά δεν την έχετε πάρει χαμπάρι ακόμα τη δουλειά; Σικέ το ματς! Σικέ η Παιδεία που παρακμάζει και η Παραπαιδεία που ακμάζει.
Απαιτείται η κατάργηση των εξετάσεων αυτών και ο προσδιορισμός νέου οράματος-στόχου για την Παιδεία. Τόσα χρόνια όλο το σύστημα γυρίζει γύρω από το σαθρό σύστημα των εξετάσεων αυτών και των επιχειρήσεων-φροντιστηρίων που κονομούν από αυτό. Ουδείς ποτέ ενδιαφέρθηκε για την ουσία του πράγματος. Χιλιάδες όνειρα κατακερματισμένα και φρούδες ελπίδες σε εύθραστες ψυχές που υποτίθεται ότι πρέπει να μπουν στη ζωή με "χίλια", να αρπάξουν τη σκυτάλη από τους μεγαλύτερους και να την πάνε πιο μακρυά, πιο ψηλά, πιο δυνατά...
Ποιός θα απολογηθεί για όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, όνειρα, ελπίδες, χρήματα κτλ...
Ποιός θα αναλάβει να εξηγήσει στους νέους ότι η ζωή δεν τελειώνει με τις Πανελλήνιες αλλά προχωράει ανεξάρτητα από αυτές και βέβαια και χωρίς αυτές.
Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουν χαθεί ζωές από αυτοκτονίες για τέτοια ζητήματα...
Είναι καιρός να γυρίσει και αυτή η σελίδα και να πάμε κάπου αλλού, πιο μελετημένο, πιο συστηματικό, πιο αναγκαίο, πιο χρήσιμο και λιγότερο ψυχοφθόρο σύστημα.
Και αυτό πρέπει να το προκαλέσουν οι ίδιοι οι μαθητές γιατί αυτούς αφορά και αυτούς βασανίζει. Να κατέβουν στο δρόμο γι αυτό, να κάνουν καταλήψεις γι αυτό, κάνουν αποχές γι αυτό. Οχι μόνο χαβαλές και μαλακίες στα σχολεία. Η Παιδεία είναι πόλύ σοβαρή υπόθεση και δε χωράει χαβαλετζίδικες εκτιμήσεις και αποφάσεις.
Αυτές οι εξετάσεις θα τελειώσουν σε λίγες μέρες και όλα θα ξαναγίνουν(;) φυσιολογικά για τους εμπλεκόμενους σε αυτό το σύστημα: μαθητές, καθηγητές, εξεταστές, διορθωτές κτλ.
Θα κατακλειστούν οι παραλίες, οι καφετέρειες, τα μπαράκια, θα αρχίσουν τα φλερτ, έρωτες θα γεννηθούν, καρδιές θα ραγίσουν και θα σκιρτήσουν σε παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα, δάκρυα θα προβάλλουν στα μάτια και γέλια τρανταχτά θα ακουστούν από ξέγνοιαστες παρέες...
Και με αυτά και με άλλα θα κυλήσει το καλοκαιράκι και θα έρθει ο Σεπτέμβρης ο μαύρος με τα σχολεία να ξανανοίγουν και να ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος.
Ή μήπως όχι;...
Γελαστε κι αλλο...
Ένας τύπος βρίσκεται σε μια ταβέρνα και πίνει όλη την νύχτα. Ο μαγαζάτορας, κάποια στιγμή του λέει ότι πρέπει να φύγει επειδή το μαγαζί θα κλείσει. Έτσι, ο πελάτης σηκώνεται για να φύγει και πέφτει φαρδύς πλατύς, με τα μούτρα στο πάτωμα. Προσπαθεί να ξανασηκωθεί αλλά συμβαίνει το ίδιο. Σκάει με το πρόσωπο στο δάπεδο. Υποθέτει ότι αν
συρθεί μέχρι έξω και τον χτυπήσει ο δροσερός αέρας, τότε θα καταφέρει να συνέλθει λιγάκι.
Όταν έφτασε έξω από το μαγαζί, κάνει ακόμη μια προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του και σκάει και πάλι στον δρόμο. Αποφασίζει να πάει μπουσουλώντας στα τέσσερα μέχρι το σπίτι του, που βρίσκεται τρία τετράγωνα παρακάτω. Όταν φτάνει έξω από την πόρτα, σηκώνεται και
στηρίζεται στα πόδια του αλλά και πάλι σκάει ανάσκελα στην άσφαλτο.
Μέσα στο σκοτάδι, ανοίγει την πόρτα και σέρνεται μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Φτάνοντας δίπλα στο κρεβάτι του, στερεώνεται με τα χέρια του στο πλάι του κρεβατιού και για λίγο ισορροπεί στα πόδια του πριν σωριαστεί στο κρεβάτι και πέφτει ξερός για ύπνο όταν το κεφάλι του ακουμπά στο μαξιλάρι. Ξυπνά την επόμενη μέρα με την γυναίκα του να στέκεται από πάνω του και να του φωνάζει:
- "Ώστε, έτσι, ε; Πάλι ήσουν έξω εχτές και μπεκρούλιαζες!!!"
- "Μα, αγάπη μου, τι σε κάνει να το λες αυτό;" την ρωτάει παίρνοντας ένα αθώο ύφος.
- "Τι με κάνει να το λέω αυτό, ε; Έχεις το θράσος να με ρωτάς! Τηλεφώνησαν από την ταβέρνα και είπαν ότι έχεις ξεχάσει το αναπηρικό σου καροτσάκι εκεί."
****
Ο Πόντιος πάει σε ένα περίπτερο. Ρωτάει τον περιπτερά:
- "Αγγλικά ξέρεις;"
- "Όχι," απαντάει ο περιπτεράς. Καλά λέει ο Πόντιος και φεύγει. Πάει σε ένα άλλο και ξαναρωτάει:
- "Αγγλικά ξέρεις;"
- "Όχι," λέει και αυτός ο περιπτεράς. Καλά λέει ο Πόντιος και φεύγει. Τελοσπάντων, αφού είχε γυρίσει πολλά περιπτερά, πάει και σε ένα τελευταίο περίπτερο. Το ίδιο πάλι.
- "Αγγλικά ξέρεις;" ρωτάει ο Πόντιος τον περιπτερά.
- "Ναι λέει ο περιπτεράς!" Και λέει ο Πόντιος.
- "Ε φέρε μου τότε ένα Marlboro!"
***
Πάει ένας διοικητής στην λεγεώνα των ξένων μες στην βαθιά έρημο. Όταν τον ξεναγούσαν παρατήρησε μια πολύ γριά καμήλα δεμένη. Και ρώτησε:
- "Γιατί είναι εδώ αυτή η καμήλα;"
- "Κύριε Διοικητά, επειδή είμαστε πολύ μακριά από οπουδήποτε, και οι άντρες έχουν σεξουαλικές ανάγκες, όταν θέλουν, έχουμε την καμήλα."
Τρελάθηκε ο τύπος, αλλά τι να πει;
- "Καλώς, αν δεν σας πειράζει, δεν πειράζει και μένα."
Μετά από παραμονή 6 μηνών στο στρατόπεδο, ο διοικητής, μη αντέχοντας άλλο, φωνάζει σε έναν αξιωματικό:
- "Φέρτε μου την καμήλα!!!"
Ο αξιωματικός σήκωσε τους ώμους και του την πήγε στην πόρτα του. Ο διοικητής την πήγε μέσα, ανέβηκε σε ένα σκαμνί και το έκανε αγρίως. Μετά κατέβηκε, άνοιξε την πόρτα και ρώτησε:
- "Αυτό κάνουν εδώ και οι άντρες;"
- "Εεε, κύριε Διοικητά, συνήθως την καβαλάνε για να πάνε στο κοντινότερο χωριό."
***
Ήταν ένας τύπος, ναυαγός σε ένα νησί για κάνα δυο χρόνια. Μια μέρα βλέπει μια γυναικάρα με στολή κατάδυσης να ξεπροβάλλει από τη θάλασσα και να τον πλησιάζει με βήμα λικνιστικό. Απορημένος αυτός τρέχει κοντά της:
- "Πως βρέθηκες εσύ εδώ;"
- "Δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να καπνίσεις;"
- "Ε, δεν θα 'ναι και δυο χρόνια;"
Ανοίγει τότε αυτή μια τσέπη της στολής και του δίνει ένα πακέτο τσιγάρα.
- "Και δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να πιεις;"
- "Ε, δεν θα 'ναι και δυο χρόνια;"
Ανοίγει τότε αυτή μια άλλη τσέπη της στολής και και του δίνει ένα μπουκάλι κρασί. Αρχίζοντας να κατεβάζει το φερμουάρ της στολής:
- "Και δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να διασκεδάσεις πραγματικά;"
- "Μην μου πεις ότι έχεις εκεί μέσα μπαστούνια του γκολφ, γιατί θα τρελαθώ!!!"
***
Μια φορά ήταν ένας που βρισκόταν σε μια ερημική περιοχή, κάπου ανάμεσα σε Αθήνα και Λαμία. Ήταν χειμώνας, έκανε παγωνιά. Έκανε ώτο- στοπ για να πάει μέσα στην πόλη. Η ώρα ήταν πρασμένες 2:00 τα μεσάνυχτα. Από τα λιγοστά αυτοκίνητα που πέρασαν κανένα δεν σταμάτησε. Τα χέρια του είχαν κοκαλώσει, μελάνιασε από το κρύο.
Καταλάβαινε πως αν δεν σταματήσει κάποιος μέσα σε λίγη ώρα θα έφτανε το τέλος του.
Ελπίδες δεν είχε. Σκέφτηκε ότι αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω ας ξαπλώσω στη μέση του δρόμου για να με βρουν. Εκεί που ξάπλωσε, από μακριά βλέπει ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μικρή ταχύτητα, σηκώνεται τρέχει, ανοίγει την πόρτα μπαίνει μέσα.
- "Ααχ! παράδεισος είναι εδώ. Χίλια ευχαριστώ που σταμα...στα.." Γυρίζει και βλέπει το κάθισμα του οδηγού άδειο. Το τραύλισμα άρχισε να μετατρέπεται σε πανικό όταν το αυτοκίνητο συνέχιζε να προχωράει!
- "Αμάν το αμάξι είναι στοιχειωμένο!"
Έκανε να ανοίξει την πόρτα να κατέβει αλλά ο τσουχτερός αέρας του άλλαξε το μυαλό.
- "Μπριτς που θα κατέβω. Στοιχειωμένο, ξεστοιχειωμένο εγώ εδώ θα μείνω."
Το αυτοκίνητο εν τω μεταξύ συνέχιζε την πορεία του κανονικά, είχε μπει στην εθνική και κάπου αργότερα έστριψε σ` ένα βενζινάδικο να βάλει βενζίνη, σε λίγο ανοίγει η πόρτα του οδηγού και μπαίνει ένας μέσα.
- "Αχ! Μη μπαίνετε σ` αυτό το αμάξι! Είναι στοιχειωμένο!"
- "Πιο στοιχειωμένο ρε μαλάκα! Απ` τα δυόδια το σπρώχνω!"
συρθεί μέχρι έξω και τον χτυπήσει ο δροσερός αέρας, τότε θα καταφέρει να συνέλθει λιγάκι.
Όταν έφτασε έξω από το μαγαζί, κάνει ακόμη μια προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του και σκάει και πάλι στον δρόμο. Αποφασίζει να πάει μπουσουλώντας στα τέσσερα μέχρι το σπίτι του, που βρίσκεται τρία τετράγωνα παρακάτω. Όταν φτάνει έξω από την πόρτα, σηκώνεται και
στηρίζεται στα πόδια του αλλά και πάλι σκάει ανάσκελα στην άσφαλτο.
Μέσα στο σκοτάδι, ανοίγει την πόρτα και σέρνεται μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Φτάνοντας δίπλα στο κρεβάτι του, στερεώνεται με τα χέρια του στο πλάι του κρεβατιού και για λίγο ισορροπεί στα πόδια του πριν σωριαστεί στο κρεβάτι και πέφτει ξερός για ύπνο όταν το κεφάλι του ακουμπά στο μαξιλάρι. Ξυπνά την επόμενη μέρα με την γυναίκα του να στέκεται από πάνω του και να του φωνάζει:
- "Ώστε, έτσι, ε; Πάλι ήσουν έξω εχτές και μπεκρούλιαζες!!!"
- "Μα, αγάπη μου, τι σε κάνει να το λες αυτό;" την ρωτάει παίρνοντας ένα αθώο ύφος.
- "Τι με κάνει να το λέω αυτό, ε; Έχεις το θράσος να με ρωτάς! Τηλεφώνησαν από την ταβέρνα και είπαν ότι έχεις ξεχάσει το αναπηρικό σου καροτσάκι εκεί."
****
Ο Πόντιος πάει σε ένα περίπτερο. Ρωτάει τον περιπτερά:
- "Αγγλικά ξέρεις;"
- "Όχι," απαντάει ο περιπτεράς. Καλά λέει ο Πόντιος και φεύγει. Πάει σε ένα άλλο και ξαναρωτάει:
- "Αγγλικά ξέρεις;"
- "Όχι," λέει και αυτός ο περιπτεράς. Καλά λέει ο Πόντιος και φεύγει. Τελοσπάντων, αφού είχε γυρίσει πολλά περιπτερά, πάει και σε ένα τελευταίο περίπτερο. Το ίδιο πάλι.
- "Αγγλικά ξέρεις;" ρωτάει ο Πόντιος τον περιπτερά.
- "Ναι λέει ο περιπτεράς!" Και λέει ο Πόντιος.
- "Ε φέρε μου τότε ένα Marlboro!"
***
Πάει ένας διοικητής στην λεγεώνα των ξένων μες στην βαθιά έρημο. Όταν τον ξεναγούσαν παρατήρησε μια πολύ γριά καμήλα δεμένη. Και ρώτησε:
- "Γιατί είναι εδώ αυτή η καμήλα;"
- "Κύριε Διοικητά, επειδή είμαστε πολύ μακριά από οπουδήποτε, και οι άντρες έχουν σεξουαλικές ανάγκες, όταν θέλουν, έχουμε την καμήλα."
Τρελάθηκε ο τύπος, αλλά τι να πει;
- "Καλώς, αν δεν σας πειράζει, δεν πειράζει και μένα."
Μετά από παραμονή 6 μηνών στο στρατόπεδο, ο διοικητής, μη αντέχοντας άλλο, φωνάζει σε έναν αξιωματικό:
- "Φέρτε μου την καμήλα!!!"
Ο αξιωματικός σήκωσε τους ώμους και του την πήγε στην πόρτα του. Ο διοικητής την πήγε μέσα, ανέβηκε σε ένα σκαμνί και το έκανε αγρίως. Μετά κατέβηκε, άνοιξε την πόρτα και ρώτησε:
- "Αυτό κάνουν εδώ και οι άντρες;"
- "Εεε, κύριε Διοικητά, συνήθως την καβαλάνε για να πάνε στο κοντινότερο χωριό."
***
Ήταν ένας τύπος, ναυαγός σε ένα νησί για κάνα δυο χρόνια. Μια μέρα βλέπει μια γυναικάρα με στολή κατάδυσης να ξεπροβάλλει από τη θάλασσα και να τον πλησιάζει με βήμα λικνιστικό. Απορημένος αυτός τρέχει κοντά της:
- "Πως βρέθηκες εσύ εδώ;"
- "Δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να καπνίσεις;"
- "Ε, δεν θα 'ναι και δυο χρόνια;"
Ανοίγει τότε αυτή μια τσέπη της στολής και του δίνει ένα πακέτο τσιγάρα.
- "Και δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να πιεις;"
- "Ε, δεν θα 'ναι και δυο χρόνια;"
Ανοίγει τότε αυτή μια άλλη τσέπη της στολής και και του δίνει ένα μπουκάλι κρασί. Αρχίζοντας να κατεβάζει το φερμουάρ της στολής:
- "Και δεν μου λες παίδαρε, από πότε έχεις να διασκεδάσεις πραγματικά;"
- "Μην μου πεις ότι έχεις εκεί μέσα μπαστούνια του γκολφ, γιατί θα τρελαθώ!!!"
***
Μια φορά ήταν ένας που βρισκόταν σε μια ερημική περιοχή, κάπου ανάμεσα σε Αθήνα και Λαμία. Ήταν χειμώνας, έκανε παγωνιά. Έκανε ώτο- στοπ για να πάει μέσα στην πόλη. Η ώρα ήταν πρασμένες 2:00 τα μεσάνυχτα. Από τα λιγοστά αυτοκίνητα που πέρασαν κανένα δεν σταμάτησε. Τα χέρια του είχαν κοκαλώσει, μελάνιασε από το κρύο.
Καταλάβαινε πως αν δεν σταματήσει κάποιος μέσα σε λίγη ώρα θα έφτανε το τέλος του.
Ελπίδες δεν είχε. Σκέφτηκε ότι αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω ας ξαπλώσω στη μέση του δρόμου για να με βρουν. Εκεί που ξάπλωσε, από μακριά βλέπει ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μικρή ταχύτητα, σηκώνεται τρέχει, ανοίγει την πόρτα μπαίνει μέσα.
- "Ααχ! παράδεισος είναι εδώ. Χίλια ευχαριστώ που σταμα...στα.." Γυρίζει και βλέπει το κάθισμα του οδηγού άδειο. Το τραύλισμα άρχισε να μετατρέπεται σε πανικό όταν το αυτοκίνητο συνέχιζε να προχωράει!
- "Αμάν το αμάξι είναι στοιχειωμένο!"
Έκανε να ανοίξει την πόρτα να κατέβει αλλά ο τσουχτερός αέρας του άλλαξε το μυαλό.
- "Μπριτς που θα κατέβω. Στοιχειωμένο, ξεστοιχειωμένο εγώ εδώ θα μείνω."
Το αυτοκίνητο εν τω μεταξύ συνέχιζε την πορεία του κανονικά, είχε μπει στην εθνική και κάπου αργότερα έστριψε σ` ένα βενζινάδικο να βάλει βενζίνη, σε λίγο ανοίγει η πόρτα του οδηγού και μπαίνει ένας μέσα.
- "Αχ! Μη μπαίνετε σ` αυτό το αμάξι! Είναι στοιχειωμένο!"
- "Πιο στοιχειωμένο ρε μαλάκα! Απ` τα δυόδια το σπρώχνω!"
Και λιγο γελιο...
Το τεράστιο πετρελαιοφόρο διασχίζει τον ωκεανό. Το ταξίδι είναι
πολυήμερο και στο τυπικά ανδρικό πλήρωμα υπάρχει αυτή τη φορά και μια γυναίκα. Η παρουσία της δεσποινίδας ασυνήθιστη καθώς είναι, έχει δημιουργήσει περίεργες καταστάσεις... Τις πρώτες μέρες όλα κυλάνε ήρεμα, ο αντρικός πληθυσμός ήρεμος κι ευγενικός. Τις επόμενες μέρες κάποιοι μικρό εκνευρισμοί. Έχει μπει η τρίτη εβδομάδα και τα πρώτα ξεσπάσματα προμηνύουν θύελλα... Την κατάσταση προσπαθεί να προλάβει ο πλοίαρχος. Μαζεύει τα αρσενικά μέλη του πληρώματος και τους λέει:
- "Κύριοι, μετά από τόσες μέρες η κυρία αισθάνεται ανία και για να σας φύγει ο πειρασμός που είναι μόνη της αποφάσισα να τη φλερτάρω εγώ σαν πλοίαρχος."
- "Τι είπες;", πετάγεται ο θερμόαιμος Ιταλός, "υπάρχει Ιταλός επάνω στο πλοίο και θα δοκιμάσει άλλος να φλερτάρει; Δεν θα είστε καλά!"
- "Κύριοι, σας παρακαλώ", πετάγεται ο Γάλλος, "το φλερτ, ως γνωστόν, είναι ειδικότητα των Γάλλων."
Ο καβγάς δεν αργεί να ανάψει. Κάθε ένας, για τους δικούς του λόγους υποστηρίζει ότι το φλερτάρισμα είναι προσωπική του υπόθεση. Σ` όλο αυτό το διάστημα ο Έλληνας, αδιάφορος, μασουλάει πασατέμπο και αγναντεύει το πέλαγος. Εκνευρισμένος ο πλοίαρχος του φωνάζει:
- "Εσύ δεν ενδιαφέρεσαι να φλερτάρεις την κυρία;"
- "Τι να σας πω κύριε πλοίαρχε, τρεις εβδομάδες τώρα την πηδ... Αν θέλετε όμως τη φλερτάρω κιόλας."
πολυήμερο και στο τυπικά ανδρικό πλήρωμα υπάρχει αυτή τη φορά και μια γυναίκα. Η παρουσία της δεσποινίδας ασυνήθιστη καθώς είναι, έχει δημιουργήσει περίεργες καταστάσεις... Τις πρώτες μέρες όλα κυλάνε ήρεμα, ο αντρικός πληθυσμός ήρεμος κι ευγενικός. Τις επόμενες μέρες κάποιοι μικρό εκνευρισμοί. Έχει μπει η τρίτη εβδομάδα και τα πρώτα ξεσπάσματα προμηνύουν θύελλα... Την κατάσταση προσπαθεί να προλάβει ο πλοίαρχος. Μαζεύει τα αρσενικά μέλη του πληρώματος και τους λέει:
- "Κύριοι, μετά από τόσες μέρες η κυρία αισθάνεται ανία και για να σας φύγει ο πειρασμός που είναι μόνη της αποφάσισα να τη φλερτάρω εγώ σαν πλοίαρχος."
- "Τι είπες;", πετάγεται ο θερμόαιμος Ιταλός, "υπάρχει Ιταλός επάνω στο πλοίο και θα δοκιμάσει άλλος να φλερτάρει; Δεν θα είστε καλά!"
- "Κύριοι, σας παρακαλώ", πετάγεται ο Γάλλος, "το φλερτ, ως γνωστόν, είναι ειδικότητα των Γάλλων."
Ο καβγάς δεν αργεί να ανάψει. Κάθε ένας, για τους δικούς του λόγους υποστηρίζει ότι το φλερτάρισμα είναι προσωπική του υπόθεση. Σ` όλο αυτό το διάστημα ο Έλληνας, αδιάφορος, μασουλάει πασατέμπο και αγναντεύει το πέλαγος. Εκνευρισμένος ο πλοίαρχος του φωνάζει:
- "Εσύ δεν ενδιαφέρεσαι να φλερτάρεις την κυρία;"
- "Τι να σας πω κύριε πλοίαρχε, τρεις εβδομάδες τώρα την πηδ... Αν θέλετε όμως τη φλερτάρω κιόλας."
Αναδουλειες...
Ασε ρε μαγκα! Δεν πρόλαβα να ξεκινήσω καλά-καλά τη μπίζνα με το εμπόριο οργάνων και μου την πέσανε άσχημα...
Ημουνα που λεες σε ένα νοσοκομείο προς άγραν απελπισμένων πελατών και είχα βρει δυο απελπισμένους που ψάχναν ια καρδιά και είχα φτάσει μέχρι τις 500.000 κολλαριστά ευρώ, όταν μου την πέσανε δυο μεγαλογιατροί από μέσα.
"Τι κάνεις εδώ ρε παλικάρι" μου λένε "και μας χαλάς την πιάτσα". Παίζεις σε ξένο γήπεδο και με ξένη μπάλα".
"Οπα ρε μάγκες" τους απαντώ "η κονόμα φτάνει για όλους. Είναι πολλά τα φράγκα ρε γιατρόνια. Κάντε την πάπια και δεν θα σας αφήσω έτσι εγώ. Θα ξηγηθώ φίνα και μερακλίδικα για πάρτη σας".
"Μάγκα, κάνε την όσο πιο γρήγορα μπορείς" μου λένε " και φευγοντας μην κοιτάξεις ούτε πίσω. Δε χωράει αναμαζωξιάρηδες η πιάτσα των οργάνων. Είναι δική μας η μπάζα και η αγορά και θα τη διαχειριζ΄μαστε όπως θέλουμε".
Φεύγω και 'γω με το κεφάλι σκυμμένο, αλλά με σχέδιο Β στο μυαλό μου. Μόλις πήγα στην έδρα μου (είπαμε είχα νοικιάσει μαγαζί πρώτο και μουράτο στην πιάτσα) τηλεφωνό και κλείνω ραντεβού με όλες τις εταιρείες κι νητής και ακίνητης τηλεφωνίας. Ετσι είστε ρε γιατρουδάκια, μοναχοφαγάδες. Τώρα θα σας πω εγώ! Θα κανονίσω κατάσταση με ψηφοφορία ττου κόσμου και θα τα κονομάω και από τα ποσοστά από τα sms και τις κλήσεις από το κοινό που θα μου λένε ποιον ασθενή να προτιμήσω για να του δώσω τα όργανά μου. Δυο πηγές ασόδων αντί για μία. Σας την έφερα γιατρουδάκια!...
Συνεχίζεται...
...στην Ολλανδία σε reality. Εδώ αργεί ακόμη, αλλά μη φοβάστε, θα έρθει. Μπορεί και πιο σύντομα από ότι φαντάζεστε.
Εντω μεταξύ μπορεί να μου πει κάποιος πως θα σπάσουμε το μονοπώλιο των γιατρών με την κονόμα από τα όργανα και τις λίστες αναμονής των απελπισμένων;
Ημουνα που λεες σε ένα νοσοκομείο προς άγραν απελπισμένων πελατών και είχα βρει δυο απελπισμένους που ψάχναν ια καρδιά και είχα φτάσει μέχρι τις 500.000 κολλαριστά ευρώ, όταν μου την πέσανε δυο μεγαλογιατροί από μέσα.
"Τι κάνεις εδώ ρε παλικάρι" μου λένε "και μας χαλάς την πιάτσα". Παίζεις σε ξένο γήπεδο και με ξένη μπάλα".
"Οπα ρε μάγκες" τους απαντώ "η κονόμα φτάνει για όλους. Είναι πολλά τα φράγκα ρε γιατρόνια. Κάντε την πάπια και δεν θα σας αφήσω έτσι εγώ. Θα ξηγηθώ φίνα και μερακλίδικα για πάρτη σας".
"Μάγκα, κάνε την όσο πιο γρήγορα μπορείς" μου λένε " και φευγοντας μην κοιτάξεις ούτε πίσω. Δε χωράει αναμαζωξιάρηδες η πιάτσα των οργάνων. Είναι δική μας η μπάζα και η αγορά και θα τη διαχειριζ΄μαστε όπως θέλουμε".
Φεύγω και 'γω με το κεφάλι σκυμμένο, αλλά με σχέδιο Β στο μυαλό μου. Μόλις πήγα στην έδρα μου (είπαμε είχα νοικιάσει μαγαζί πρώτο και μουράτο στην πιάτσα) τηλεφωνό και κλείνω ραντεβού με όλες τις εταιρείες κι νητής και ακίνητης τηλεφωνίας. Ετσι είστε ρε γιατρουδάκια, μοναχοφαγάδες. Τώρα θα σας πω εγώ! Θα κανονίσω κατάσταση με ψηφοφορία ττου κόσμου και θα τα κονομάω και από τα ποσοστά από τα sms και τις κλήσεις από το κοινό που θα μου λένε ποιον ασθενή να προτιμήσω για να του δώσω τα όργανά μου. Δυο πηγές ασόδων αντί για μία. Σας την έφερα γιατρουδάκια!...
Συνεχίζεται...
...στην Ολλανδία σε reality. Εδώ αργεί ακόμη, αλλά μη φοβάστε, θα έρθει. Μπορεί και πιο σύντομα από ότι φαντάζεστε.
Εντω μεταξύ μπορεί να μου πει κάποιος πως θα σπάσουμε το μονοπώλιο των γιατρών με την κονόμα από τα όργανα και τις λίστες αναμονής των απελπισμένων;
Πουλάω όργανα για μεταμοσχεύσεις...
Ανοίγω μια νέα επιχείρηση. Εκανα έναρξη σην Εφορία, θεώρησα βιβλία και όλα τα σχετικά στοιχεία που μου χρειάζονται και νοίκιασα ένα κεντρικό μαγαζί στην πόλη μου. Το αντικείμενο που διάλεξα να εξασκήσω έχει πολλές προοπτικές. Είναι ένα καινούριο επάγγελμα που δεν απαιτεί πολλές γνώσεις και πτυχία, απλώς αντοχή στον πόνο και στην ταλαιπωρία. Α! και δεν έχω και ανταγωνιστή προς το παρόν. Πουλάω όργανά μου (εκτός από αυτό που μου χρειάζεται ακόμα και σας ήρθε πρώτο στο μυαλό...) σε πλειστηριασμό για νεφροπαθείς, τυφλούς, ανάπηρους και ακρωτηριασμένους κτλ. Οποιος δώσει τα περισσότερα τα παίρνει...
Απλώς εγώ δεν συμμετέχω σε τηλεπαιχνίδι όπως γίνεται σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή και πολιτισμένη χώρα (!). Τα πουλάω μόνος μου έρχόμενος σε επαφή με τους ενδιαφερόμενους μέσω επισκέψεών μου σε νοσοκομεία, κλινικές και ιδρύματα. Εχει κονόμα η δουλειά αλλά και πολλή ταλαιπωρία. Ασε πάνω κάτω όλη μέρα για να καταφέρω να πάρω την καλύτερη τιμή και να γλιτώσω και τον ΦΠΑ από την Εφορία. Σκέτη κόλαση...
Αφησα το σημαντικότερο για το τέλος: Η δουλειά αυτή δεν έχει πολύ μέλλον. Πόσα όργανα να διαθέσω για πούλημα: Μια καρδιά, ένα νεφρό, πνεύμονες, μάτια, αυτιά, συκώτι, σπλήνα, δάχτυλα, κανένα αυτί κτλ. Πόσο θα αντέξω... Αλλά έχει λεφτά η δουλειά! Μάγκα μπες στην κονόμα τώρα! Ποσο θα ζήσεις άλλωστε! Δε βαριέσαι!
Συνεχίζεται...
Απλώς εγώ δεν συμμετέχω σε τηλεπαιχνίδι όπως γίνεται σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή και πολιτισμένη χώρα (!). Τα πουλάω μόνος μου έρχόμενος σε επαφή με τους ενδιαφερόμενους μέσω επισκέψεών μου σε νοσοκομεία, κλινικές και ιδρύματα. Εχει κονόμα η δουλειά αλλά και πολλή ταλαιπωρία. Ασε πάνω κάτω όλη μέρα για να καταφέρω να πάρω την καλύτερη τιμή και να γλιτώσω και τον ΦΠΑ από την Εφορία. Σκέτη κόλαση...
Αφησα το σημαντικότερο για το τέλος: Η δουλειά αυτή δεν έχει πολύ μέλλον. Πόσα όργανα να διαθέσω για πούλημα: Μια καρδιά, ένα νεφρό, πνεύμονες, μάτια, αυτιά, συκώτι, σπλήνα, δάχτυλα, κανένα αυτί κτλ. Πόσο θα αντέξω... Αλλά έχει λεφτά η δουλειά! Μάγκα μπες στην κονόμα τώρα! Ποσο θα ζήσεις άλλωστε! Δε βαριέσαι!
Συνεχίζεται...
Σημερινά σχόλια...
Οι αγνοούμενοι του Λούσιου ακόμα αγνοούνται... Πλήρωσαν ακριβά τα λάθη τους (;) και τα λάθη άλλων...
Οι τηλεεισαγγελείς ακονίζουν μαχαίρια και δικάζουν ενόχους και αθώους στο όνομα της τηλεδικαιοσύνης και τηλεκονόμας!..
----
Οι Τούρκοι απειλούν ότι θα μπουν στο Β. Ιράκ και ετοιμάζονται πυρετωδώς... Οι Αμερικάνοι τους προειδοποιούν... Εμείς παρακολουθούμε (;) τις εξελίξεις!
----
Οι Ρώσοι δοκίμασαν ένα νέο υπερπύραυλο που δεν τον σταματάει τίποτα... Εμείς πότε θα τον αγοράσουμε;
----
Ακριβαίνει κι άλλο το ευρώ και ο ευρών... πλουτίζει! Αλίμονο σε μας τους μεροκαματιάρηδες...
----
Οι τηλεεισαγγελείς ακονίζουν μαχαίρια και δικάζουν ενόχους και αθώους στο όνομα της τηλεδικαιοσύνης και τηλεκονόμας!..
----
Οι Τούρκοι απειλούν ότι θα μπουν στο Β. Ιράκ και ετοιμάζονται πυρετωδώς... Οι Αμερικάνοι τους προειδοποιούν... Εμείς παρακολουθούμε (;) τις εξελίξεις!
----
Οι Ρώσοι δοκίμασαν ένα νέο υπερπύραυλο που δεν τον σταματάει τίποτα... Εμείς πότε θα τον αγοράσουμε;
----
Ακριβαίνει κι άλλο το ευρώ και ο ευρών... πλουτίζει! Αλίμονο σε μας τους μεροκαματιάρηδες...
----
Tuesday, May 29, 2007
Η Κρητη σημερα και αυριο...
Η Κρήτη είναι ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς διακοπών στην Ελλάδα. 15% όλων των αφίξεων στην Ελλάδα έρχονται μέσω της πόλης του Ηρακλείου (λιμένας και αερολιμένας), ενώ οι ναυλωμένες πτήσεις στο Ηράκλειο ήταν πέρυσι 20% του συνόλου των πτήσεων ναύλωσης στην Ελλάδα. Στο σύνολο, περισσότερα από δύο εκατομμύρια τουρίστες επισκεύθηκαν την Κρήτη πέρυσι. Αυτή η αύξηση στον τουρισμό απεικονίζεται στον αριθμό κλινών των ξενοδοχείων, ο οποίος αυξήθηκε στην Κρήτη κατά 53% από το 1986 ως το 1991 ενώ στο υπόλοιπο της Ελλάδας η αύξηση ήταν 25%. Σήμερα η υποδομή τουρισμού στην Κρήτη ικανοποιεί όλες τις προτιμήσεις. Υπάρχει στέγαση κάθε πιθανής κατηγορίας, από μεγάλα ξενοδοχεία πολυτέλειας με όλες τις εγκαταστάσεις(πισίνες εγκαταστάσεις αθλητισμού και αναψυχής κ.λπ....), μικρότερα ιδιόκτητα οικογένεια διαμερίσματα, μέχρι εγκαταστάσεις κατασκήνωσης. Οι επισκέπτες μπορούν να φθάσουν στο νησί μέσω δύο διεθνών αερολιμένων σε Ηράκλειο και Χανιά ή με τη πλοίο στους λιμένες Ηρακλείου, Χανίων, Ρεθύμνου και Αγίου Νικολάου.
Subscribe to:
Posts (Atom)