Stronger Rules for Mortgages Are Proposed

WASHINGTON — The nation’s top economic policymakers, hoping to prevent a repeat of the excesses that led to the mortgage bubble and bust, on Thursday proposed a broad series of reforms aimed at tightening oversight of financial institutions.

The changes include tougher disclosure requirements for banks and Wall Street firms, a nationwide licensing system for mortgage brokers and new rules for credit rating agencies, which have been widely criticized for failing to recognize major problems with mortgage-backed securities and for having potential conflicts of interest.

“This effort is not about finding excuses or scapegoats,” said Treasury Secretary Henry M. Paulson Jr., who outlined the proposals in a speech here on Thursday morning. “But poor judgment and poor market practices led to mistakes by all participants.”

The recommendations were developed by the President’s Working Group on Financial Markets, a group that includes the Treasury Secretary, the chairman of the Federal Reserve and the government’s top financial regulators.

Mr. Paulson said the government was going to demand greater “transparency” from banks and Wall Street firms, stronger risk management and capital management and a better trading system for complex financial derivatives, such as collateralized debt obligations, that managed to transform risky subprime mortgages into securities with Triple-A ratings.

Echoing measures that Congressional Democrats have been drafting, the presidential group called for tougher state and federal regulation of mortgage lenders and a nationwide set of licensing and registration standards for mortgage brokers.

That reflects a widespread criticism by many experts and policymakers, who have argued that millions of mortgages were originated by independent mortgage brokers who often had no concern about credit quality because they simply passed the mortgages to finance companies that in turn resold them to Wall Street firms and ultimately investors around the world.

Mr. Paulson took particular aim at credit-rating agencies, such as Moody’s, Standard & Poor’s and Fitch, which gave AAA ratings to billions of dollars in mortgage-backed securities that turned out to be filled with delinquent loans.

Mr. Paulson said the rating agencies would have enforce policies about disclosing their conflicts of interest, an allusion to criticisms that the agencies were typically paid for their ratings by the investment banks who only paid once they had sold their securities to investors.

In addition, Mr. Paulson said the president’s group would push the rating agencies to “clearly differentiate” between the ratings for complicated structured investment products, which investors may not have understood, and the ratings for more conventional corporate bonds and municipal securities.

Issuers of mortgage-backed securities, in turn, would be required to disclose “more granular information” about the quality of the underlying loans and their procedures for verifying the information in those loans.

Mr. Paulson offered few details on how the rules might work and some of his recommendations amounted to little more than demands that investors and financial institutions take greater care in analyzing and managing their risks,

“No silver bullet exists to prevent past excesses from recurring,” Mr. Paulson said, adding that the recommendations were a “good start” and that the administration would release a “regulatory blueprint” in the next few weeks.

Senator Charles E. Schumer, the New York Democrat who is a member of the Banking, Housing and Urban Affairs and Finance committees, was both positive and critical about the proposals, saying in a statement: “The administration is finally moving towards where Congress was last year. The good news is, they’re beginning to put their toe in the water when it comes to government involvement to help the economy.

The bad news is, they’re going to have to do a lot more than that to address the problem. We need government action not only to solve the current crisis, but also to prevent a future one.”

Βίαιο το τέλος της Γης

Δύο επιστήμονες του πανεπιστημίου Σάσεξ της Αγγλίας υπολόγισαν ότι η Γη έχει διάρκεια ζωής ίση με 7,59 δισεκατομμύρια χρόνια, εφόσον βέβαια δεν καταστραφεί προηγουμένως από την ανθρώπινη επέμβαση. Με μαθηματικούς υπολογισμούς και προσομοιώσεις, οι Κλάους Σρέντερ του πανεπιστημίου Γκουαναχουάτο του Μεξικό και Ρόμπερτ Σμιθ του πανεπιστημίου Σάσεξ της Αγγλίας υπολόγισαν ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα η Γη θα αρχίσει να κινείται σε μια ελλειπτική τροχιά προς τον Ήλιο, με τον οποίο τελικά θα συγκρουστεί.

«Είναι λίγο καταθλιπτικό» ανέφερε ο Σμιθ σε πρόσφατη δήλωση του. Από την άλλη πλευρά όμως, σχολίασε, «είναι ένα κίνητρο για να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε τρόπους για να ταξιδέψουμε και να κατοικήσουμε σε άλλους πλανήτες».

Το τέλος της Γης, ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι που θα συμβεί στο τόσο μακρινό μέλλον της, έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων. Ο λόγος, σύμφωνα με τον Ρομπέρτο Σιλβιότι του αστεροσκοπείου της Νάπολι στην Ιταλία είναι «επειδή έχουμε καλύτερη γνώση του ηλιακού μας συστήματος, γεγονός που μας επιτρέπει να κάνουμε πιο έγκυρες προβλέψεις σε σχέση με άλλους πλανήτες στο γαλαξία».

Το βασικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η Γη είναι το σταδιακά αυξανόμενο μέγεθος και φωτεινότητα του Ήλιου. Στα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής του, έχει υπολογιστεί ότι είναι ήδη 40% πιο φωτεινός. Σε κάποια στιγμή μάλιστα, εξαιτίας αυτού, η διατήρηση ζωής στη Γη θα είναι αδύνατη.

Περίπου σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια από σήμερα, ο Ήλιος θα είναι 10% πιο φωτεινός. Ως εκ τούτου, οι ωκεανοί σταδιακά θα εξατμιστούν, ενώ σε 5,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ήλιος δεν θα έχει πλέον άλλα αποθέματα υδρογόνου στον πυρήνα του, οπότε και θα αναγκαστεί να καταναλώσει το υδρογόνο από τα υπόλοιπα στρώματα του. Ο πυρήνας του θα συσταλεί ενώ τα εξωτερικά στρώματα θα διασταλούν καθώς ο ήλιος θα μετατραπεί σε ένα κόκκινο γίγαντα.

Η θερμότητα του ήλιου σε αυτή τη φάση θα αλλάξει το ηλιακό σύστημα, με την Αφροδίτη και τον Ερμή να καταστρέφονται, ενώ οι τροχιές των υπόλοιπων πλανητών θα απομακρυνθούν με τη Γη να φτάνει στην τροχιά του πλανήτη Άρη. Το κατά πόσο τελικά η Γη καταφέρνει να ξεφύγει από την βαρυτική έλξη του ήλιου ή όχι έχει αποτελέσει θέμα πολλών μελετών, με τους Σμιθ και Σρέντερ να μη δίνουν καμία πιθανότητα διαφυγής στον πλανήτη μας με βάση τους υπολογισμούς τους.

Μετά από μία περίοδο συστολών και διαστολών, ο ήλιος καταλήγει ένας «άσπρος νάνος», που είναι το επόμενο στάδιο ζωής κάθε άστρου που πλησιάζει το τέλος της ζωής του.

Λίγες οι εναλλακτικές

Αναζητώντας λύσεις για να αποφευχθεί το τραγικό αυτό τέλος, ο Σμιθ συνέταξε την έκθεση ενός μεγάλης κλίμακας προγράμματος με αβέβαιη ωστόσο επιτυχία. Το σκεπτικό του Σμιθ στηρίζεται στις αρχές μηχανικής που εφαρμόζονται στις περιπτώσεις των μη επανδρωμένων οχημάτων που ταξιδεύουν στο διάστημα και που εκμεταλλεύονται τις βαρυτικές δυνάμεις άλλων πλανητών για να αλλάξουν την πορεία τους και να αναπτύξουν ταχύτητα.

Με παρόμοιο τρόπο, η Γη θα εκμεταλλευόταν το πέρασμα κάποιου κομήτη ή αστεροειδή για να κινηθεί μακρύτερα από τον Ήλιο. Το σενάριο αυτό αρχικά αναφέρθηκε στο 2001 σε επιστημονική εργασία τριών καθηγητών αστροφυσικής από τα πανεπιστήμια της Καλιφόρνια και του Μίσιγκαν.

Ωστόσο, ακόμη και αν ένα τέτοιο σενάριο μπορούσε να υλοποιηθεί στην πραγματικότητα, στην ουσία θα καθυστερούσαν το τέλος του πλανήτη για μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, αφού χωρίς τον Ήλιο ο πλανήτης μας θα έμενε παγωμένος χωρίς ίχνος ζωής.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες New York Τimes

Είναι εθιστική η τεχνολογία;

Επιστήμονες διατείνονται ότι η εξάρτηση κάποιων ανθρώπων από τις συσκευές υψηλής τεχνολογίας που διαθέτουν μπορεί να φτάσει σε επίπεδα αντίστοιχα της εξάρτησης των τοξικομανών από τα ναρκωτικά. Όπως φαίνεται, το παρατσούκλι «Crackberry» της διάσημης συσκευής Blackberry, μπορεί να μην έχει μόνο χιουμοριστικό χαρακτήρα.

Σύμφωνα με τον Τζον Ο'Νιλ, διευθυντή του τμήματος εθισμού της κλινικής Μένιγκερ στο Χιούστον, οι άνθρωποι που είναι τόσο προσηλωμένοι στις συσκευές τους, αγνοούν τις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους ενώ οι νέες μέθοδοι επικοινωνίας όπως τα email και τα γραπτά μηνύματα υποκαθιστούν σε κάποιο βαθμό τις προσωπικές συζητήσεις.

Ορισμένοι ειδικοί ωστόσο εγείρουν ενστάσεις στον χαρακτηρισμό των ατόμων που ασχολούνται με τεχνολογικά προϊόντα ως «εξαρτημένα», χωρίς προηγουμένως να έχει εξακριβωθεί εάν ανήκουν σε αυτή την ομάδα με βάση τον ψυχολογικό ορισμό της εξάρτησης.

Το 2006, ψυχίατροι του πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ πραγματοποίησαν έρευνα με τηλεφωνικές συνεντεύξεις θέλοντας να προσδιορίσουν κατά πόσο οι άνθρωποι χρησιμοποιούν εθιστικά το Ίντερνετ. Βρήκαν ένα σημαντικό ποσοστό που εμφάνισε προβληματικές τάσεις αλλά δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν κατά πόσο η χρήση αυτή έχριζε ιατρικής διάγνωσης. Την ίδια χρονιά, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σε επιστημονικό περιοδικό, ανέφερε ότι το Διαδίκτυο μπορεί να προάγει εθιστικές συμπεριφορές.

Σε μια άλλη πιο πρόσφατη μελέτη, καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, συνέστησε την ένταξη του εθισμού στο Διαδίκτυο ως ακραία διαταραχή παρόμοια με την κλεπτομανία και άλλες ακραίες μορφές εθισμού.

Ο Ο'Νιλ ανέφερε ότι δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη επαρκείς έρευνες για να ορίσουν ως εθιστική τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, ανέφεραν ωστόσο περιπτώσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μία ταινία χωρίς να ελέγξουν το κινητό τους τηλέφωνο ή να δειπνήσουν χωρίς να δουν αν έχουν νέο μήνυμα στο Blackberry.

«Η τεχνολογία μπορεί να εξελιχτεί από περαστικό πρόβλημα σε εθισμό» ανέφερε ο Ο΄Νιλ σε πρόσφατη συνέντευξη του. Μάλιστα ανέφερε και μερικά από τα σημάδια αυτής της μορφής εξάρτησης: «Ενοχλείσαι όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις συσκευές σου. Διακόπτεται η σύνδεση στο Ίντερνετ και κοντεύεις να τρελαθείς, ενώ προσπαθείς να κρύψεις από τους άλλους το πόσο πολύ το χρησιμοποιείς». Ανέφερε μάλιστα ότι μπορεί να εντοπίσει σε τέτοιες συμπεριφορές συμπτώματα αντίστοιχα με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Κάποιοι άλλοι επιστήμονες όμως είναι αντίθετοι στο χαρακτηρισμό τέτοιων συμπεριφορών ως «εθιστικών». «Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον όρο αδιακρίτως, χωρίς να γνωρίζουν τα συγκεκριμένα κριτήρια που θα πρέπει να πληρούνται», δήλωσε ο Ρόμπερτ Ζούκερ, διευθυντής του Κέντρου Έρευνας Εθισμών του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. «Δεν γνωρίζω κάποια έρευνα που να δείχνει ότι αυτοί που ασχολούνται με το Blackberry και το κινητό τους πληρούν τα κριτήρια εθισμού».

Όπως και να 'χει, ο Ο'Νιλ θεωρεί ότι οι σχέσεις του σύγχρονου ανθρώπου με την τεχνολογία εμποδίζουν την ανάπτυξη πιο σημαντικών σχέσεων, δηλαδή των ανθρώπινων. «Η τεχνολογία μας έχει ωφελήσει όλους πολύ σημαντικά, η ανησυχία μου όμως έγκειται στο ότι γίνεται υποκατάστατο των απαραίτητων για όλους μας διαπροσωπικών σχέσεων».

Θέμα ύψους η ανθρώπινη ζήλια

Ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Γκρόνιγκεν και της Βαλένθια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αίσθημα της ζήλιας προς τον ερωτικό σύντροφο μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ύψος.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 549 άντρες και γυναίκες από τη Δανία και την Ισπανία, οι οποίοι βαθμολόγησαν τη ζήλια τους αλλά και ανέφεραν ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που τους κάνουν να βλέπουν ανταγωνιστικά άλλους ανθρώπους.
Έτσι, οι άνδρες φαίνεται να αντιδρούν νευρικά απέναντι σε άλλους ελκυστικούς, πλούσιους και δυνατούς άντρες, με το βαθμό ζήλιας όμως να μειώνεται όσο αυξάνεται το ύψος του άνδρα. Οι γυναίκες από την άλλη πλευρά διατηρούν φυσιολογικά επίπεδα ζήλιας όταν το ύψος τους είναι στο μέσο όρο.
Τα ευρήματα των ερευνητών είναι σύμφωνα και με την εξελικτική θεωρία, ανέφεραν οι ερευνητές, αφού παλαιότερες μελέτες δείχνουν ότι οι ψηλοί άντρες θεωρούνται πιο ελκυστικοί, ενώ οι γυναίκες μέσου ύψους είναι αυτές που συνήθως επιθυμούν περισσότερο οι άντρες.
Οι γυναίκες μέσου ύψους από την άλλη, φαίνεται να είναι πιο ευάλωτες στη ζήλια σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες, ειδικά όταν έρχονται «αντιμέτωπες» με μια ψηλή γυναίκα. Σύμφωνα με τη μελέτη, αυτό μπορεί να οφείλεται επειδή οι ψηλές και πιο δυνατές γυναίκες μπορούν να τις απειλήσουν εξαιτίας της πιο έντονης παρουσίας τους στο χώρο.

H ευτυχία ίσως ρυθμίζεται εν μέρει από τα γονίδια

Λονδίνο
Τα επίπεδα της ευτυχίας κάθε ανθρώπου ελέγχονται κατά το ήμισυ από το γενετικό του προφίλ, υποδεικνύει μελέτη Βρετανών και Αυστραλών ερευνητών.
«Μαζί με τη ζωή και τη ελευθερία, η αναζήτηση της ευτυχίας είναι βασική ανθρώπινη επιθυμία» σχολιάζει στο BBC ο Αλεξάντερ Ουέις του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Psychological Science.
«Αν και η ευτυχία εξαρτάται από ένα μεγάλο φάσμα εξωτερικών επιδράσεων, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια κληρονομική παράμετρος της ευτυχίας που μπορεί να εξηγηθεί πλήρως από τη γενετική αρχιτεκτονική της προσωπικότητας» υποστηρίζει.
Η έρευνα βασίστηκε στην γενικά αποδεκτή υπόθεση ότι η ευτυχία εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τρεις παραμέτρους της προσωπικότητας: τα επίπεδα άγχους (ανησυχίας), κοινωνικότητας και ευσυνειδησίας (φιλότιμο).
Προκειμένου να διαχωρίσουν τις γενετικές από τις περιβαλλοντικές επιδράσεις, οι ερευνητές μελέτησαν 900 ζευγάρια μονοζυγωτικών διδύμων. Επειδή τα μονοζυγωτικά δίδυμα φέρουν το ίδιο γενετικό υλικό, οι επιστήμονες συχνά βασίζονται σε συγκρίσεις τέτοιων διδύμων που ζουν χωριστά, προκειμένου να εξακριβώσουν κατά πόσο μια πάθηση ή ένα χαρακτηριστικό οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες.
Οι διαφορές στα αποτελέσματα ψυχολογικών τεστ που συνέκριναν μονοζυγωτικούς και ετεροζυγωτικούς διδύμους υποδεικνύουν ότι οι εν λόγω παράμετροι της ευτυχίας καθορίζονται από τα γονίδια σε ποσοστό 50%.
Ανεξάρτητοι βρετανοί επιστήμονες που κλήθησαν να σχολιάσουν τη μελέτη στο BBC συμφώνησαν ότι τα συμπεράσματα είναι πιθανώς αληθή, τόνισαν όμως ότι η κατάκτηση της ευτυχίας εξαρτάται και από τον τρόπο ζωής και τις δικές μας προσπάθειες.
Επισήμαναν μάλιστα ότι οι ψυχολόγοι έχουν αναπτύξει τεχνικές με τη βοήθεια των οποίων ένας άνθρωπος μπορεί να «εκπαιδευτεί» στο να νιώθει πιο ικανοποιημένος.

Μυστηριώδεις δυνάμεις επιδρούν σε διαστημικά σκάφη

Πασαντίνα, Καλιφόρνια
Μυστηριώδεις δυνάμεις μεταβάλλουν την κατεύθυνση και την ταχύτητα διαστημικών σκαφών που περνούν σε μικρή απόσταση από τη Γη, ανακοίνωσαν ερευνητές της NASA. Παραμένει ασαφές αν το φαινόμενο οφείλεται σε λανθασμένους υπολογισμούς, ή σε κάποιο άγνωστο ως σήμερα φυσικό φαινόμενο.
Όπως αναφέρει την Τετάρτη το Νature.com, η ομάδα του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JLP) της NASA στην Καλιφόρνια εξέτασε δεδομένα για έξι διαστημικά σκάφη που πραγματοποίησαν κοντινά περάσματα από τη Γη το διάστημα 1990-2005. Τα περάσματα αυτά επιτρέπουν στα σκάφη να επιταχυνθούν από το βαρυτικό πεδίο του πλανήτη και να κινηθούν έτσι ταχύτερα προς τον προορισμό τους στο βαθύτερο Διάστημα.
Σε πέντε από τις έξι περιπτώσεις, τα σκάφη επιταχύνθηκαν ή επιβραδύνθηκαν μυστηριωδώς. Η μεταβολή της ταχύτητας ήταν σχεδόν αμελητέα, της τάξης των μερικών χιλιοστόμετρων ανά δευτερόλεπτο, δεδομένου ότι η τυπική ταχύτητα ενός διαστημικού σκάφους είναι αρκετά χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.
Η μεταβολή «είναι μικρή, μπορεί όμως να τη διακρίνει ξεκάθαρα κανείς στα δεδομένα» σχολιάζει ο Τζον Αντερσον, πρώην αστροναύτης και επικεφαλής της μελέτης, η οποία δημοσιεύεται την Πέμπτη στο Physical Review Letters.
Μάλιστα ο Αντερσον υποψιάζεται ότι η ανωμαλία που περιγράφει στη νέα μελέτη του σχετίζεται και με την μυστηριώδη επιβράδυνση που καταγράφηκε παλαιότερα στα σκάφη Pioneer 10 και 11, τα οποία κινούνται πλέον έξω από το ηλιακό σύστημα. Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι η επιβράδυνση οφείλεται σε κάποια άγνωστη παράμετρο της βαρύτητας, ενώ άλλοι υποψιάζονται ότι φταίνε τα συστήματα των Pioneer.
Ο Τρέβορ Μόρλεϊ, μηχανικός της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, σχολιάζει ότι η μυστηριώδης απόκλιση από τους θεωρητικούς υπολογισμούς στην πορεία των διερχόμενων σκαφών θα μπορούσε ίσως να οφείλεται σε λανθασμένη συνεκτίμηση παραμέτρων όπως η βαρυτική έλξη άλλων πλανητών, ή ακόμα και η πίεση του ηλιακού ανέμου. Θα μπορούσε επίσης να οφείλεται σε λανθασμένη επεξεργασία των δεδομένων τηλεμετρίας.
Ο Μόρλεϊ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρχει κάποια άγνωστη ως σήμερα παράμετρος, το θεωρεί πάντως αρκετά απίθανο.
Το θέμα μελετάται τώρα και από Ευρωπαίους επιστήμονες. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι νέες αναλύσεις, το μυστήριο παραμένει.

The Building Blocks of Dark Matter?

The title of the paper might not jump out at the average science fan—“Search for Axionlike Particles Using a Variable-Baseline Photon-Regeneration Technique”—but the big idea behind the research certainly should. Physicists at Fermilab have designed an experiment to look for the particles that may make up dark matter—the elusive material that may make up most of the matter in the universe.

Scientists say that one of the prime candidate particles is the axion, which is 500 million times lighter than the electron, and does not have the fundamental quality known as spin. In the end, the experiment didn’t turn up evidence of these particles at the energy range they explored, but the scientists do plan to keep looking. Another potential target: The theoretical particles known as chameleons, which, as you might have guessed, supposedly have the tendency to change their properties in different environments.

Via PhysOrg

Observing EnviroLent

As environmentalism becomes an increasingly popular cause, a religious route to reduction is gaining steam

Boston’s doing it. D.C.’s doing it. The entire Church of England’s doing it. Christians around the world are giving up something besides chocolate and potato chips this year for Lent. They’re giving up their carbon footprint.

As public fervor for environmentalism grows, religious heads are increasingly taking a green stance on how their flock should tend to what the Bible terms a “gift from God.” Trading dryers for clotheslines, cars for bikes and exotic fare for a meal of locally grown food, Christians are taking advantage of this time of sacrifice to give up something that could yield a greater reward than a trimmer waistline.

The website Tearfund.org is running a campaign to let Christians know why they should add the environment to their list of important causes. For one, it aligns with a goal to help the impoverished, as climate change and natural disasters have a greater effect on poorer populations.

Still, no matter the denomination or time of year, it's a bandwagon worth hitching onto.

Helmut Newton, Mama's Boy

I got a chance recently to preview five documentaries about photographers that are turning up this week on the Sundance Channel. Tonight's is Helmut Newton: My Life, about the world's canniest dirty old man. It combines archival imagery with video interviews with Newton in later life — he died four years ago — and scenes of him at work, including some of him shooting what looks like the world's naughtiest Volkswagen campaign. It's not a ground breaking doc, but it has its moments. Those are the ones when it offers a glimpse into the thinking of a man who always seemed like he must have been a charming conversationalist without always being a reliable narrator. As I don't need to tell you, charming and unreliable are just two peas in a pod.

Newton grew up in Germany as a Jew in the 1920s and '30s. In the year 2000 he had the great pleasure of seeing giant posters for one of his shows hung in Berlin's Zoo station, the same station he had departed from when he fled the country in 1938.
By the time he left Germany Newton was taking with him a fraught and complicated image bank in his head. Early on in this doc he says this:
Imagine a kid who's crazy about pictures and all he wants to do is look at pictures and all he sees are Nazi pictures...
And as we know, the ambiguous power poses of fascism, like the ones struck by Arno Brecker's self-dramatizing nudes, made their way into his teeming brain and eventually into his work.
If Newton had merely adapted the hygienic models of fascist iconography into his later work, he'd be what, a European Bruce Weber? But it gets more complicated. Newton combined fascist imagery — and fashion imagery — with personal obsessions. Over the years he drifted from Germany to Singapore, from there to Australia, where he met his wife June, then to postwar, pre-swinging London, which he hated, and then in the late '50s to Paris, where he found his true home for 23 years at French Vogue. For years June also used to videotape Newton, footage which she put to use a few years ago in a documentary of her own, called Helmut by June, that turned up on television last year. It had one interesting insight into Newton's psyche that he doesn't share in the Sundance doc. I wrote about it in a post last April:
He talks about being drawn to large, powerful women — Amazons he calls them — and he connects it to the power of his mother, who guided the family to safety during the Holocaust. In his memoir Newton makes light of his early experience. Like everyone else in his family he had to flee Europe, but he likes to offer himself as a man whom history never laid a glove on. But after hearing him talk, however briefly, about his mother, you begin to understand the S&M currents in his work differently. Now they seem like an outgrowth of his own struggle with the power of women, a way to subordinate his own fears

Roiling Stones

While the threat of oil drilling in the vicinity of Spiral Jetty continues, it turns out that Stonehenge is also under siege. The British daily The Guardian has this about plans to build a giant merchandise warehouse nearby, with a whole lot more truck traffic down the highway nearby. This following a decision by the British government a few months ago not to enclose the highway under a tunnel.

So much for one of the most ancient of ancient monuments. As the Guardian critic Jonathan Jones says:

"Come to think of it, why don't we just get Banksy to decorate it?"

Χιονονιφάδες με μικρόβια…

Σύμφωνα με επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, οι χιονονιφάδες δεν είναι αθώες αφού κρύβουν μικρόβια… Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα σωματίδια πάνω στα οποία συμπυκνώνεται η υγρασία για να σχηματιστεί η βροχή και το χιόνι είναι τις περισσότερες φορές βακτήρια.
Χωρίς τα αιωρούμενα σωματίδια που λειτουργούν ως πυρήνες για τη συμπύκνωση της υγρασίας, η θερμοκρασία των νεφών θα έπρεπε να πέσει κάτω από τους -40 βαθμούς Κελσίου, αναφέρουν οι ερευνητές. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι σταγόνες βροχής και οι χιονονιφάδες σχηματίζονται σε υψηλότερες θερμοκρασίες χάρη στους αιωρούμενους μικροοργανισμούς, οι οποίοι φαίνεται ότι προσελκύουν την υγρασία πιο αποτελεσματικά από τα ανόργανα σωματίδια. Η ανακάλυψη, γράφουν οι ερευνητές, ίσως βοηθήσει στις μετεωρολογικές προβλέψεις προσφέροντας στους επιστήμονες νέα στοιχεία για τη σχέση βιόσφαιρας και κλίματος.

Δεν χάνουν τα πρωτεία στο σεξ οι Ελληνες!

Για ακόμα μία χρονιά οι Έλληνες ανακηρύσσονται «Πρωταθλητές στο σεξ» στην σχετική ετήσια έρευνα της βιομηχανίας προφυλακτικών Durex. Οι Ελληνες δηλώνουν ότι κάνουν έρωτα μία τουλάχιστον φορά την εβδομάδα σε ποσοστό 87% και ακολουθούν οι Βραζιλιάνοι με 82% και οι Ρώσοι με 80%.
Αν και η πλειονότητα των ερωτηθέντων δηλώνει ότι θεωρεί το σεξ απολαυστικό και καθοριστικής σημασίας για μια ισορροπημένη ζωή, λίγοι είναι εκείνοι που δηλώνουν ικανοποιημένοι. Παγκοσμίως, μόνο το 44% των ερωτηθέντων δηλώνει ικανοποιημένο με την ερωτική του ζωή και μόνο το 48% δηλώνει ότι φτάνει σε οργασμό. Το 25% των ανδρών δήλωσε ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα στύσης και το 29% έχει πρόβλημα με τη διατήρησή της κατά την ερωτική επαφή.
Για ακόμα μία φορά την χειρότερη επίδοση έχουν οι Ιάπωνες με 37%, ενώ φέτος και οι Αυστραλοί εμφανίζονται να στερούνται το σεξ μιας και η Αυστραλία συγκαταλέγεται στις έξι πιο «στερημένες» σεξουαλικά χώρες του κόσμου με μόνο το 60% να δηλώνει ότι κάνει έρωτα μία φορά την εβδομάδα. Ωστόσο και πάλι η επίδοση αυτή είναι καλύτερη από εκείνες των Αμερικανών και των Βρετανών.

Λύθηκε μαθηματικό πρόβλημα 140 ετών

Ένα μαθηματικό πρόβλημα το οποίο ήταν «απυρόβλητο» για περισσότερα από 140 χρόνια επιλύθηκε τελικά από ερευνητή στο Imperial College του Λονδίνου.
Ο καθηγητής Darren Crowdy, πρόεδρος του τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, έκανε μια ανακάλυψη σε μια περιοχή των μαθηματικών γνωστή ως Σύμμορφη Απεικόνιση (conformal mapping). Αποτελεί ένα θεωρητικό εργαλείο που χρησιμοποιείται από μαθηματικούς, μηχανικούς και επιστήμονες για να μεταφράσει πληροφορίες από ένα πολύπλοκο σχήμα σε ένα απλούστερο έτσι ώστε να γίνει ευκολότερα η ανάλυση.
Αυτό το θεωρητικό εργαλείο έχει μια μακρά ιστορία και χρησιμοποιείται σε μεγάλο αριθμό επιστημονικών κλάδων, μεταξύ των οποίων στην αεροναυπηγική για την μοντελοποίηση των εναέριων ρευμάτων ανάλογα με το σχήμα των πτερυγίων. Επίσης, σήμερα χρησιμοποιείται στη νευροψυχολογία ώστε να οπτικοποιηθεί η περίπλοκη μορφή της φαιάς ουσίας στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Ο τύπος, που είναι γνωστός ως η φόρμουλα Schwarz-Christoffel, είχε αναπτυχθεί από τους δύο μαθηματικούς στα μέσα του 19ου αιώνα για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν αυτό το είδος της χαρτογράφησης. Ωστόσο, για τα επόμενα 140 χρόνια υπήρχε μια έλλειψη σε αυτόν τον τύπο. Η εφαρμογή ήταν πλήρης μόνο για τα σχήματα που δεν περιείχαν τρύπες ή σχηματικές ανωμαλίες.
Ο καθηγητής Crowdy είχε κάνει προσθήκες στην περίφημη Schwarz-Christoffel φόρμουλα, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πιο περίπλοκα σχήματα. Εξηγεί τη σημασία του έργου του αναφέροντας «αυτός ο τύπος αποτελεί ένα ουσιώδη κομμάτι του κλάδου των μαθηματικών ο οποίος χρησιμοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα με την προσθήκη αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολύ πιο περίπλοκα σενάρια απ' ότι προηγουμένως. Στον τομέα της βιομηχανίας, αυτό το εργαλείο χαρτογράφησης στο παρελθόν ήταν ανεπαρκής. Εάν ένα κομμάτι από μέταλλο ή άλλο υλικό, για παράδειγμα, δεν ήταν ομοιόμορφο σε όλη του την επιφάνεια, δηλαδή αν περιείχε ένα τμήμα με διαφορετικό υλικό ή είχε τρύπες, τότε δεν μπορούσε να εφαρμοστεί ο τύπος».
Το έργο του καθηγητή έχει ξεπεράσει τα εμπόδια αυτά και όπως χαρακτηριστικά δηλώνει «ελπίζω να δημιουργήσει νέες ευκαιρίες για τον κλάδο της σύμμορφης χαρτογράφησης ώστε να χρησιμοποιείται σε ποικίλες εφαρμογές».
Οι «βελτιώσεις» του κ. Crowdy στον τύπο Schwarz-Christoffel δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Μαρτίου - Ιουνίου 2007 στο Mathematical Proceedings του Cambridge Philosophical Society.

Τα λαχανικά ασπίδα κατά του καρκίνου της ουροδόχου κύστης

Μια διατροφή που περιλαμβάνει μεγάλες ποσότητες λαχανικών, όπως το λάχανο, μπορεί να προστατεύσει από τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης, σύμφωνα με έρευνα νεοζηλανδού επιστήμονα. Χρησιμοποιώντας πειραματόζωα, ο ερευνητής Ρεξ Μάντεϊ διαπίστωσε ότι και άλλα λαχανικά, όπως το μπρόκολο, το κουνουπίδι και τα λαχανάκια Βρυξελλών, όταν καταναλώνονται συχνά, μειώνουν τις πιθανότητες να νοσήσει κάποιος από το συγκεκριμένο τύπο καρκίνου κατά 50%.

Στην έρευνα του Μάντεϊ από το πανεπιστήμιο Massey της Νέας Ζηλανδίας συμμετείχαν και επιστήμονες από το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο Roswell Park και το πανεπιστήμιο John Hopkins στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Μάντεϊ, ο καρκίνος της ουροδόχου κύστης είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στον δυτικό κόσμο και καθημερινά καταγράφονται παγκοσμίως πάνω από 300.000 νεοδιαγνωσθέντες. Είναι ο τέταρτος πιο συχνός τύπος καρκίνου στους άνδρες και ο όγδοος στις γυναίκες.

«Koκκινίζει» το Λονδίνο από 4.500 Ελληνες

Περισσότεροι από 4.500 οπαδοί του Ολυμπιακού αναμένεται να βρεθούν το βράδυ της Τετάρτης στο Στάμφορντ Μπριτζ, στο δύσκολο έργο που έχει η ομάδα τους απέναντι στην Τσέλσι για πρόκριση στην προημιτελική φάση του Champions League.

Kαι θα ήταν ακόμη περισσότεροι, αν η Τσέλσι δεν ακύρωνε τις κρατήσεις εισιτηρίων που έγιναν μέσω του διαδικτύου.

Ο υπεύθυνος επικοινωνίας και διαχείρισης εισιτηρίων της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Γιάννης Μώραλης, ο οποίος ακολούθησε την αποστολή της ομάδας στο Λονδίνο, αναφέρθηκε στο πρόβλημα που προέκυψε.

«Εμείς παραλάβαμε 3.200 εισιτήρια, αλλά από τις πληροφορίες που έχουμε άλλοι 1.500 έλληνες έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια θέση. Αρα, στο γήπεδο θα βρίσκονται περισσότεροι από 4.500. Δεν ήταν σωστή η στάση της Τσέλσι. Πολλοί έλληνες είχαν κανονίσει εκδρομή για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Μπορεί πράγματι να υπήρχαν πολλές αιτήσεις για ένα εισιτήριο, αλλά από την στιγμή που τέθηκαν στη διάθεση και εξασφαλίστηκαν δεν έπρεπε να ακυρωθούν».

Οι 3.200 οπαδοί του Ολυμπιακού θα είναι συγκεντρωμένοι σε μία θύρα, ενώ οι υπόλοιποι -όσοι κι αν είναι αυτοί- θα βρίσκονται διάσπαρτοι ανάμεσα στους φιλάθλους της Τσέλσι.

Έντονη ανησυχία στην ευρωζώνη για το ράλι ευρώ και πετρελαίου

Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης κάλεσαν έμμεσα τις ΗΠΑ να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να συγκρατήσουν τη διολίσθηση του πράσινου νομίσματος.
«Είμαστε ανήσυχοι για την πορεία των συναλλαγματικών ισοτιμιών», τόνισε ο πρόεδρος της Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. «Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως οι ισοτιμίες συναλλάγματος θα πρέπει να αντανακλούν τα βασικά οικονομικά δεδομένα, και πως η υπερβολική αστάθεια, όπως κι οι άτακτες κινήσεις των ισοτιμιών δεν είναι ευεργετικές για την οικονομία», είπε ακόμα, διαβάζοντας την ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη συνάντηση.
«Είχαμε εντοπίσει στις πρόσφατες δηλώσεις των αμερικανικών αρχών την σημαίνουσα φράση πως ένα ισχυρό δολάριο είναι προς όφελος των ΗΠΑ» προσέθεσε.
Ο υπαινιγμός αυτός ήταν ένας εύσχημος τρόπος να πεισθεί η Ουάσιγκτον να τηρήσει τις υποσχέσεις της για ανατίμηση του δολαρίου, τη στιγμή που οι ΗΠΑ επαναπαύονται στην συνεχή κάθοδό του, η οποία υποστηρίζει τις εξαγωγές σε μία στιγμή όπου η αμερικανική οικονομία έχει -κατά τα φαινόμενα- διολισθήσει σε ύφεση.
Τη Δευτέρα, το ευρώ σημείωσε νέο ιστορικό ρεκόρ έναντι του δολαρίου, αγγίζοντας τα 1,5275 δολάρια. Σήμερα, Τετάρτη, το ευρώ διαπραγματεύεται στα 1,5190 δολάρια.
Παράλληλα, ο κ. Γιούνκερ κάλεσε τον ΟΠΕΚ να μειώσει τις τιμές, αυξάνοντας την παραγωγή.
«Πιστεύουμε πως οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα» τόνισε, υπενθυμίζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις Σαουδάραβα υπευθύνου, κατά τον οποίο το κατώτατο όριο της τιμής του πετρελαίου «έπρεπε» να είναι 60 με 70 δολάρια το βαρέλι. «Να μειώσουν αμέσως την τιμή» προέτρεψε.
Από την πλευρά του ΟΠΕΚ, ο Αλγερινός υπουργός Πετρελαίου, προεδρεύων του 12μελούς καρτέλ (εξαιρείται το Ιράκ), Σαχίμπ Χελίλ, δήλωσε ότι το καρτέλ θα επιλέξει μεταξύ «της διατήρησης ή της μείωσης της ημερήσιας παραγωγής του», αύριο, Τετάρτη, στη Βιέννη.
«Δεν φαντάζομαι να αυξήσουμε την παραγωγή μας, ενώ δεν παρατηρείται αύξηση της ζήτησης. Την Τετάρτη, προκρίνουμε, λοιπόν, μεταξύ διατήρησης και μείωσης» συμπλήρωσε.
Ο ίδιος, πάντως, παραδέχθηκε ότι «οι πιέσεις στην αγορά πρώτων υλών, ειδικά δε του πετρελαίου, βαραίνουν οπωσδήποτε στο κλίμα στις διεθνείς χρηματαγορές» σε συνδυασμό, όπως επισήμανε, «με γεωπολιτικές κρίσεις και, βέβαια, την αποδυνάμωση του αμερικανικού δολαρίου».
Το αργό πετρέλαιο εκτοξεύθηκε τη Δευτέρα στα 103,95 δολάρια το βαρέλι, σημειώνοντας ένα ακόμη ρεκόρ, ενώ σήμερα, Τρίτη, βρίσκεται κοντά στα 102,50 δολάρια. Οι τιμές του πετρελαίου είναι φέτος 71% υψηλότερες σε σύγκριση με πέρυσι.

Climate camp to target coal power station

Climate change activists are to target the site of the proposed new coal-fired power station with a week-long camp in Kent this summer, organisers announced today.

The Camp for Climate Action will be held from August 4-11 at the site of Kingsnorth in Kent, where German energy company E.On is proposing to build the country's first new coal-fired power station in 30 years.

The protest will begin with a one-day event at Heathrow airport, the site of last year's camp, followed by a march across London to the site of the planned £1bn power station and a day of direct action at Kingsnorth on August 9.

The group said the camp will bring together thousands of activists for several days of workshops and direct action on climate change.
The group said it would highlight "government and corporate collusion to expand the fossil fuel economy when the scientific consensus demands the opposite".

Natasha Edleman, a spokeswoman for the camp said: "Building a new coal-fired power station in the middle of a climate crisis is madness.

"The science shows that we only have a few years left to avert catastrophic climate change," she added. "That is why this year's camp will be at Kingsnorth. If this gets built there are seven more power stations coming. This must be stopped."

The government is currently considering whether to approve Kingsnorth after Medway council in Kent gave the green light to the plans in January. If approved, the plant is expected to generate enough energy to supply about 1.5m homes, and would be up and running by 2012.

A decision is expected to be reached by the business secretary, John Hutton, in the next six weeks.

E.On UK has previously said the £1bn investment to build two new cleaner coal units would produce power from coal more efficiently and cleanly than ever before in the UK, leading to a cut in carbon emissions of almost 2m tonnes a year.

The company has also claimed that the new plant could also help Britain develop carbon-capture and storage (CCS) technology, which it says could be exported to help reduce global emissions.

But green groups say the plans are at odds with the government's targets to reduce emissions by 60% by 2050, and will undermine investment in renewable energy.

Greenpeace, whose activists last year staged a protest at the existing plant by climbing a 200m-high smokestack and chaining themselves to the station's conveyor belt, says that if Kingsnorth is approved, the plant will emit 8m tonnes of CO2 a year, making it one of the most polluting plants in Europe.

Greenpeace spokesman Ben Stewart said: "Kingsnorth is one of the international climate change frontlines, so if [the camp] can bring the same public and pressure to bear as they did at Heathrow last year, that will pose a significant problem to Gordon Brown and his plans to build a new generation of coal-fired power stations."

Greenpeace has also warned that approval for Kingsnorth would pave the way for seven other similar sized or bigger coal-powered stations which it says are in the pipeline.

The announcement of the climate camp plans come a week after Plane Stupid activists scaled the roof of parliament, and Greenpeace activists breached security at Heathrow to climb up the tailfin of a BA Airbus 320. Both groups were protesting against the third runway at Heathrow

The action at Kingsnorth will be one of eight climate camps targeting coal across the world this summer, organisers said, including April 1 (fossil fools day), May 1 (Mayday) and June 3 (a day of action on food and climate change).

Last year the eight-day camp brought together 2,000 people near the village of Sipson and shut down BAA's headquarters for 24 hours. The camp also organised up to 20 smaller actions on other aviation and climate change-related targets.

This year's camp will also stage a day of action targeting the biofuels industry.

"Biofuels have been proposed as a solution to climate change. But new studies confirm that they are just as dangerous as fossil fuels," said Charlie Owens, a camp spokesman. "And they create the illusion we can carry on as usual. In the end we can only stop climate change if we challenge the growth economy and start putting people and planet first."

Benedict Southworth, director of the World Development Movement, said: "We welcome [the camp's] decision to go to Kingsnorth ... The government must consider the strength of public feeling, not just E.On's desire to make profit - and the only way to do that is to hold a public inquiry.

"A new coal-fired power station at Kingsnorth will produce the same amount of climate-wrecking gas as Ghana does each year. It will undermine our ability to meet emissions reductions targets in the climate change bill and kill any chance we have of stopping catastrophic climate change. This will mean millions of unnecessary deaths in the developing world."

Paul Raymond

Paul Raymond, king of the Soho strip clubs and soft-porn magazine trade for more than 40 years, has died aged 82. A self-confessed spiv who once sold nylons and hairnets from a stall and was part of a mind-reading act, he prospered by accurately gauging the public's mood - and libido - in the early postwar years, when ancient pruderies and restrictive laws were increasingly being questioned.

He did so with such success that by 1992 he had ousted the Duke of Westminster as Britain's richest man, with an estimated fortune of more than £1.5bn. In 2004, he featured at No 62 in the Sunday Times Rich List, which reported he was worth £600m - although sceptics believe this was a fraction of his wealth. He boasted that throughout his life he had never read an entire book.

The key to Raymond's success was that he realised the live body beautiful could do better business at the box office if it was taken out of dark sweaty cellars, where clients were clipped for cheap champagne, and put into the plush world of theatres, where a gentleman could even take his lady. He also saw that the lord chamberlain's restrictions on staged nudity could be bypassed by turning theatres into private clubs.

These two factors, and his early refusal to have partners or a board of directors, led to his Paul Raymond Organisation of theatres and magazines, together with around 400 properties (including high-class restaurants and clubs) in the Soho area, becoming a commercial giant that dwarfed other theatre managements.

In recent years, however, his fortunes had begun to wane because of competition from both raunchier sex magazines and those that had expanded their coverage to lend intellectual credence to their pornographic content.

Raymond was born Geoffrey Anthony Quinn (Paul Raymond was an early stage name) to a Roman Catholic family in Liverpool. His mother, who refused to have the News of the World in the house, wanted him to have a safe job as a railway ticket office clerk, and never fully accepted his chosen career.

His father, a haulage contractor, disappeared from his life when he was five. It left the shy, stammering child with the uncomfortable sense that he would have to look after himself first and foremost, an attitude that was to characterise his life.

His first ambition was to be a drummer boy, but he was not good enough. Such showbusiness taste as he had was frustrated until, much later, he did his mind-reading act and then, later still, presented risqué sex shows such as Yes, We Have No Pyjamas, Come Into My Bed and Let's Get Laid.

Educated partly by Jesuits, he left school at 15 and worked as an office boy for the Manchester ship canal, practising percussion in his spare time. Under wartime direction of labour laws, he went down a mine as a Bevin Boy – but for one day only. The police brought him back. He went into the RAF and wangled his way into theatricals.

Once he got out of the RAF legitimately, it was a logical step to become a theatrical agent in Liverpool and a theatrical impresario in a small way in Manchester, casting his eyes further south when he hired a Clacton-on-Sea clairvoyant act. Changing his name, he went back up north with his mind-reading act. The manager of a theatre said he would allow Raymond and his two female colleagues on to his stage only if the females went on nude.

When the girls agreed, Raymond started on the route that would make him the richest man in a changing Britain. He offered each of the two strippers an extra 10s (50p) a week, which they accepted.

Within a comparatively short time he had taken over the old Doric Ballroom in London for his Revuebar, incidentally acquiring the lease of other properties in the vicinity that were to make him a multimillionaire and then a billionaire when property values rocketed. It was not long before the chairman of the London Sessions, before whom he was appearing for allegedly keeping a disorderly house at the Revuebar, called his show "filthy, disgusting and beastly", and fined him £5,000 in 1961.

The show included a snake charmer called Julie Mendez and the Dong Dong Girl. The publicity for both, and for Raymond, was worth many times £5,000. Raymond became a British institution. He may not have been favoured in 1996 by the then home secretary, Michael Howard, who was caustic after touring the sexpots of Soho, but the money kept rolling from his sex shows.

Raymond's usual formula, which he continued when he took over the Whitehall and the Windmill theatres, was to provide nudity without actionable crudity. He also applied it to such magazines as Men Only. In the late 1980s, profits from this and his West End theatres, nightclubs and girlie mags totalled more than £6m year; they continued to rise.

But he was singularly ill-equipped to enjoy or constructively employ such wealth. He remained shy and stammered in company. Alhough he protested that he was neither a pornographer nor a crook, he was dismissed by the more august sections of the media as a deluxe wide boy. He had no interests apart from his cabin cruiser, his gold-plated Rolls Royce and drink.

He was invited to Downing Street by Margaret Thatcher as an exemplary entrepreneur, but his social life tended to be confined to escorting strippers from other girlie clubs. His wife, Joan, divorced him in 1974 after 23 years of marriage and received a £250,000 settlement after his admitted adultery with Fiona Richmond, the well-exposed star of some of his shows, who once rubbed salt in Raymond's wounds by saying publicly she doubted whether he actually slept with the girls he went out with.

He and Joan were barely on speaking terms. Relations with his son Howard, who was his presumed heir, were better until Howard's drug problems. In 1992, the year Raymond became Britain's richest man, his daughter, Debbie, who had helped him run his businesses, died of a drugs overdose. Raymond confined himself to his penthouse next door to the Ritz hotel, discouraging callers.

Financially, it was a story of progress. When in 1994 the receiver accepted Raymond's £15m offer for the Café de Paris, the Rialto cinema site and shops and offices in Rupert Street and Coventry Street in Soho, Raymond recalled: "Years ago I queued up across the road at five in the morning at the kitchen entrance of Joe Lyons to work as a washer-up in the kitchen for ten shillings (50p) a morning." Two years later he bought the Queen's House leisure complex in Leicester Square for £12m.

By 1994, rumours of cancer had begun and he appointed Joe Daniel, a Barclays banker, as his managing director. In 1997, he sold the name and the business of his Revuebar, and a 20-year lease on its buildings, to Gerard Simi, a former Marseilles Ballet dancer, who for 21 years had been his chief choreographer. At around the same time he unsuccessfully applied to a court for a reduction in the £108 a week he paid for the upkeep of a son by a former lover, reinforcing the negative side of his reputation.

He began progressively diluting his connection with his organisation, while insisting he was still in charge. In 2000, his brother, Dr Philip Quinn, became a director of the Paul Raymond Organisation and of the property development company Ilona House Securities. Quinn's son Mark had worked for Raymond since 1980.

Σύχρονη Ελλάδα

Αλοίμονο στο λαό που δεν γνωρίζει την Ιστορία του και δεν χτίζει το μέλλον του πατώντας πάνω σε αυτήν!
Αλοίμονο στη σύχρονη Ελλάδα, την ορφανή από διορατικότητα ηγέτες χώρα.
Αλοίμονο στη σύγχρονη Ελλάδα, τη χώρα των πολιτών της καφετέρειας, του χαβαλέ και του ωχαδερφισμού!
Αλοίμονο στη σύχρονη Ελλάδα που αφήνεται στα χέρια σωτήρων κάθε φορά που αντιμετωπίζει εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα!
Αλοίμονο στη σύγχρονη Ελλάδα που δεν τιμά και δεν αγαπά τα τέκνα της.
Αλοίμονο στα τέκνα της σύγχρονης Ελλάδας που δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα σε αυτόν τον τόπο.

Master of his universe

It isn't easy interviewing Stephen Hawking, and not only because his disability is now so severe that the formulation of even a short sentence via his computer can take 20 minutes. Nor is it because the life of the author of A Brief History of Time is so forbiddingly full of myth and drama - though when you see the fat wedge of newspaper cuttings and the perilous tower of books that you really should tackle before you meet him, you do wonder, with a doomy feeling in the pit of your stomach, how you will ever scratch your way through the enamel of other people's words and get down a few of your own. No, the real difficulty lies in the stuff that you cannot understand, that you cannot... REACH. Mystery swirls about him like mist over a bottomless quarry. First, there is the physics: black holes, singularities, multiple dimensions; theories that, it is now suspected, will never be proven, and so must be admired mostly for their mathematical beauty (which is tricky if, as an O Level student, you found it hard to balance a simple equation). Then there is the more human problem of motivation, of feeling. What is he thinking? He cannot be worrying at quantum physics 24 hours a day, but of his attitudes to other things - of what lies in his heart - we know very little. So, we fall on details - his fondness for jokes, his willingness to do the voiceover for his famous cameo in The Simpsons - and turn them into the man. What a kidder!

Oh, well. The difficulties involved are as nothing compared with how fascinating his world is - and by this I mean not string theory and all who twang in it, but the people around him: his family, who love him, but who have been through such a lot; his colleagues, who cannot but admire him, but who are also, being dons, jealous of his success; his carers and assistants who keep the Hawking show on the road; and his fans, whose adoring and often nutty letters lie in great drifts in the office of his PA.

If someone crammed this cast, not to mention Hawking, with his diving-bell body and butterfly mind, into a novel, you'd be gripped but disbelieving. As it is, he sucks me in early, from the moment I begin typing out the six questions - yes, just six - that I'm required to send him before our meeting. How to avoid getting yes-and-no answers? How to avoid seeming very stupid? It's like some crazy high-stakes philosophical game. Interesting, too, that this is the drill: I send questions, he prepares answers, then I ask them again face to face in an ersatz, performance version of an interview, when we both know that his replies, once he has put them laboriously into his computer, could be emailed to me in a second. He wants my presence, is willing to waste time on it. Why? You could put it down to generosity: he is kind enough to satisfy my curiosity. Or you might argue that, as ever, he stubbornly likes to maintain the illusion that he leads a normal life. But there is a third explanation, and that is that Professor Hawking is a public-relations whizz as well as a mathematical one.

The Department of Applied Mathematics and Theoretical Physics at Cambridge University, where Hawking is the Lucasian professor of mathematics, a post once held by Isaac Newton, is housed in a ritzy building which, with its curved roof and glass turrets, nods in the direction of an observatory (though it's such a modernist nightmare, this may be purely accidental). It has rising Tellytubby lawns and a computerised screen in its lobby that tells you what lectures are taking place. It is light years away from the pale, introverted elegance of Gonville and Caius College, where Hawking is a fellow. Hawking's office is high up, and adjoins the cubbyholes of his personal assistant Judith Croasdell, aka the gatekeeper, and Sam Blackburn, his technical assistant, an electronic engineering graduate whose job it is to keep Hawking's creaky computer and ailing wheelchair on the road (he needs a new wheelchair the way most academics need a new Citroen estate - bits will keep dropping off it - and it is hoped that an up-to-date machine will arrive soon).

The atmosphere up here is hushed, and weirdly nervy, I think. Is this because everyone is concentrating on their sums, or is it because, as I have heard, Hawking, the bleep of whose computer I can hear behind his closed door, is such a very demanding boss? Croasdell gives me a look. 'Well, he's quite daunting,' she says. When she got her job three years ago, she spent months trying to work out how he copes with 'the full force of his disease'. (Hawking was diagnosed with amyotrophic lateral sclerosis, a form of motor neurone disease, when he was 21; now 66, he is completely paralysed, able to move only slightly a few muscles in his face.) Slowly, however, she came to terms with the disjunction between his appearance (frail), and his mind (fierce). 'You realise you've got this formidable boss, that it's the intellect that you're dealing with, not the wheelchair. He has evolved in his wheelchair. He has no self-pity at all. It works for him completely. The courage, the fortitude, the strength of will that has got him through 40 years at this university; the sense of humour.' But he can be difficult? 'Yes. He drives me ballistic sometimes. He's not always easy. He can be cutting, very snubbing. [When he is cross] the lip goes down.' He is also extremely beady. 'He's got these little antennae. He notices everything. He's well aware of the impact he creates.' So what did he make of my questions? 'I think you did very well,' she says, kindly. The point is, he has answered them; sometimes, they get marked 'Return to sender'.

She takes me into his office. Professor Hawking is small in his black chair, but his eyes are wide in greeting and very blue. Judith stands behind him. On a sofa at the other side of the room, one of his team of round-the-clock carers is reading a Maeve Binchy novel, a detail I find pleasing, possibly because she is sitting opposite a blackboard on which there is scribbled an equation of hilarious ticker-tape proportions. Hello, I say. A bout of prolonged beeping ensues: the sound of Hawking tweaking his answers before sending them to his voice synthesiser. Attached to the arm of his glasses is an infra-red beam with which, by clenching a muscle in his right cheek, he moves the cursor on a screen dictionary he uses to select words. Only when a sentence or paragraph is complete does he send it to his synthesiser to be 'spoken'. This process is painfully effortful, but it's also touching. I've already asked Sam what will happen when Hawking loses the use of his cheek: new technology is available that requires only the movement of the eyes, but Hawking is always reluctant to switch to more sophisticated hardware even if it makes life easier, because he takes every such move as a sign of physical defeat.

Hawking looks at me. He is ready. So I ask him, given that this is the 20th birthday of the book that made him famous, what his own relationship with time is like. 'I have wondered about time all my life,' he says. 'My scientific work has been about time and its beginning, the big bang and black holes. That is why I called my popular book A Brief History of Time. But I have also been very conscious of time in a more personal sense: I have lived most of my life in the expectation of an early death, so time has always been precious to me. I have so much that I want to do. I hate wasting time.'

Is the study of philosophy and theology a waste of time? Hawking, a notorious atheist, looks at his screen, and grimaces. More beeping. 'Yes,' he says, finally. 'Most of it is based on a complete disregard of observational evidence and modern science.' Nuance and a Hawking sentence are, by necessity, strangers. But the flip side of this is that he is licensed for brutality: you get to certain truths, as he sees them, breathtakingly fast, which can leave you feeling almost winded. The speak-your-weight voice - it's surprisingly hard to get your ear in - only adds to this feeling of disempowerment. He lost his own in 1985 after a bout of pneumonia resulted in a tracheotomy, and this one was cobbled together using an Eighties answerphone; he could get a less robotic-sounding voice now, but he is reluctant to change it because it has become so identifiably his.

I've read a lot about the Large Hadron Collider that is being constructed by CERN, the European Organization for Nuclear Research, near Geneva. In Master of the Universe, a Channel 4 film marking the 20th anniversary of A Brief History of Time, more than one scientist suggests that it is only when the LHC, the world's largest particle accelerator, is up and running that Hawking's most famous theories - particularly those that pertain to black holes - might be proven. Does he think this is likely? According to another body of opinion, the LHC's energies will be too low to create micro-black holes. A grimace, a beep, and then: 'I hope the LHC will give us some answers. It might find super-particles: a partner for every ordinary particle. Most exciting for me would be if it found little black holes, for then I would get the Nobel Prize. However, I don't think it is very likely, and I'm not holding my breath.'

Does Hawking feel optimistic about the future of the human race? In the same film, he implies that it would be dangerous for us to put all our eggs in one basket - ie, earth - and that space exploration might be a good idea if we are to maintain the survival of our species. More to the point, does his work make humans seem important, or mighty insignificant? I'm not sure that it's possible to read even the briefest account of his research without a certain sense of futility - of sheer diddyness - sweeping debilitatingly over one. 'The human race may be the only intelligent beings in the galaxy,' he says. 'We have not been visited by aliens, and we have not even picked up their television programmes. It is therefore important that we survive and continue, and the only way we can do that long term is to spread into space.'

Earlier, as I stared at Hawking's fan mail (I was particularly transfixed by the post of a woman who believes she is in love with him; she adorns her envelopes with reproductions of paintings of lovers), Judith showed me a reply Hawking once dictated to a man who wanted to know his feelings about UFOs. It was wryly disdainful: if aliens do visit, he pointed out, we will know about it because it will be very unpleasant, certainly scarier than a lot of pretty lights in the night sky. 'Have you seen Cloverfield [a new alien invasion film]?' Judith asked me, her eyes widening. 'I must get Stephen to see it, because it chimes with his vision exactly.'

Hawking dislikes personal questions, and refuses to answer them. I'd wondered if my next two would get through. But they do. Is he afraid? 'I'm not afraid of death, if that is what you mean. But I'm in no hurry to die. I have so much I want to do first.' How much has motor neurone disease been a galvanising force in his life? It has long been part of his mythology that it was only after his diagnosis aged 21 (he was given just two years to live) that he began to take his work seriously. 'I don't have much positive to say about motor neurone disease, but it taught me not to pity myself because others were worse off, and to get on with what I still could do. I'm happier now than before I developed the condition.' I am stumped by this, properly lost for words, for all that my questions are in front of me. I look at him. He looks at me. Silence. Back to the script. Will I ever be able to go back to 1904 and have a look round? 'If you could go back to 1904, you could only observe; you couldn't change history,' he says. 'But in a sense you can do that anyway because you can make an accurate reconstruction of what happened from historical evidence.' This is basically a no. He refers me, or Judith does, to A Briefer History of Time (which you might call A Brief History of Time for Dummies), in which he posits that wormholes - cosmic short cuts linking points in the universe - remain the best bet for time travel. But the odds are pretty steep against.

I've now asked my six questions. Is there any chance we can talk a bit more? Frantic beeping. 'Until five o'clock,' he says. This is a whole 30 minutes from now. Fantastic. It's only once we're freestyling, however, that I fully grasp how arduous it is to communicate with him. How much did A Brief History of Time and its amazing success - 10m copies sold, 237 weeks on the bestseller lists - change things for him? Hawking gets to work. The minutes tick by - and by. At first, I watch him, politely. After a while, though, I take the opportunity to look around the room. The office is awash with photographs, mostly, one cannot help noticing, of Hawking himself: his graduation photo, a picture of him with ET, several taken with his daughter Lucy. There is a model of the space shuttle and a pen holder in the shape of a TV that says: 'You're a cyber sweetie.' Finally, he answers: 'It seems like yesterday. It changed my life, in that I became world famous. I hadn't expected that. But it hasn't affected my determination to find answers to the really big questions.' But what of those answers? In A Brief History of Time he claimed that he thought it would not be long - 20 years, at most - until the Theory of Everything would be found, and the study of theoretical physics brought to a final conclusion (the Theory of Everything would combine the seemingly impossible-to-combine theories of quantum mechanics and relativity). Four years ago, however, Hawking recanted; at the very least, it was going to take longer than two decades, and it might not happen at all. Is he disappointed by this? Professor Hawking's Bart Simpson clock ticks. I worry, a little, that he is furiously trying to summarise M-theory for me (this is a master theory that unites various super-string theories, and it is where the action in theoretical physics is at right now). But, no. 'The future is never quite what we expect,' he announces, 20 minutes later. 'It would be very boring if it was. We have discovered a whole new layer of complexity.' My time is up, and I must leave none the wiser. We both look a bit exhausted, though only one of us has a right to be - and he, unlike me, will work late tonight, as usual.

A Brief History of Time changed many things. For a start, it transformed the publishing of popular science. When Hawking first took his idea to publishers, most turned it down, believing that such complex ideas would not sell. 'He told us that he couldn't afford to pay our school fees any longer, and so he was going to write a book,' says his daughter Lucy. 'We were like: "OK, Dad." Because he'd written books before, but they were big, weighty tomes. They didn't take off, but then they weren't supposed to.' Suddenly and unexpectedly, though, this new book gained a momentum of its own; Hawking was soon a celebrity and a millionaire. The impact on family life - with his first wife, Jane, Hawking has three children - was immediate. In Master of the Universe, his son Timothy describes how the Hawkings' Cambridge home was suddenly full of 'new people', not least because his father could now afford to pay for a proper care team. These nurses treated the house as if it was their home, which affected 'the balance' of the family; meanwhile, his father became more outgoing, buying Beatles CDs, going to parties.

In Cambridge, I ask Lucy, a writer, about this time (she was doing her A Levels) but she finds only positive things to say about it. 'Our house was always full of people. Scientists would come in and start talking about physics; charismatic healers would want to come and lay on hands. After the book came out, people would react to him in the street, but he'd always attracted a lot of attention; he's always been striking in that he doesn't look like anyone else. I grew up in the Seventies,' Lucy says, 'and attitudes [to disabled people] were very different. You didn't see people out and about in motorised wheelchairs. There was widespread ignorance and fear.' Still, there were moments when, as a teenager, she felt overwhelmed by his achievements. 'I went through a period of thinking: "What's the point of anything? Nothing I do will ever be that good." But I got over that. We've come full circle, really.' Last year, she and her father co-authored a children's book, George's Secret Key to the Universe

I don't think that Lucy Hawking is rewriting history, exactly; but she is, perhaps, so relieved that her father is restored to her that light currently blots out the old darkness. Her parents eventually divorced after 26 years, and in 1995 Hawking married his nurse, Elaine Mason. A period of seeming estrangement from his family followed. At first, this was a standard new-wife drama: wife two was 'controlling', she was 'after his money'. In 1999, an angry Jane Hawking published a weird book about her marriage, Music to Move the Stars, in which, among other things, she described how hard it was to feel desire for his 'Holocaust victim body'. She accused him of being a 'masterly puppeteer' who thought himself omnipotent. Then events took a more sinister turn when tabloid newspapers began reporting allegations that Mason was violent and abusive towards her husband; it was alleged that he regularly turned up at Addenbrooke's hospital with unexplained cuts and bruises, and in 2003 appeared to have been left out in the sun on the hottest day of the year, with the result that he developed sunstroke. Lucy was one of several people who reported her fears about her father to various authorities - though her father himself refused to accuse his wife, reportedly telling his daughter not to interfere in his marriage, and the police dropped their investigation. Finally, in 2005, Hawking and Mason divorced; normal relations with his family were apparently restored. In Hawking's office, I see what looks like a photograph of Hawking and Mason. They both look very happy. Make of that what you will.

For the lay person, perhaps the most confusing thing about Hawking is his reputation. In the press, he is usually hailed as a genius, the greatest scientist since Einstein. Every so often, however, someone will write an article in which they trash this hyperbole, suggesting that if journalists knew anything at all about science, they would realise that he is just one of many drones working in the field. The subtext here is that his fame has more to do with his disability, with the beguiling image of his mind roaming free even as his body wastes to nothing, than with his work. The truth, of course, lies somewhere in between. Journalists, mostly, do know very little about science. On the other hand, academics are not always generous in their assessments of one another. During the period when the frenzy over Elaine Mason was at its height, the most obscene thing I read was an article in Vanity Fair in which various dons complained how unpleasant it was having to dine at high table with Professor Hawking, what with all his dribbling.

After I visit Hawking, I go to see his friend Bernard Carr, the professor of mathematics and astronomy at Queen Mary, the University of London. Carr has known Hawking since the early Seventies, when he was one of his PhD students. In his miniature office, I remember why it is that academics can be so bitchy: because, as someone once joked, the stakes are so low. Academic salaries are mostly tiny; here, in a tower block on the choking Mile End Road, we're a million miles away from the gleaming structure that houses Hawking's office.

Carr confesses that he was amazed when A Brief History of Time did so well; he was one of the first people to read it, and it didn't strike him as a bestseller. He adds that its success is the major reason why Hawking was able to continue with his career; he could pay his 'army' of helpers, and he could bag more money for his research. So what of Hawking's reputation? Scientists, Carr points out, are not runners: impossible to say who's best. His friend is not Einstein the second. 'But I'd certainly put him in the top 20.' His work on black holes, which linked relativity, quantum theory and thermo dynamics, was 'a beautiful result: so beautiful that it had to be true, though the irony is it still hasn't been verified'. Carr carefully suggests that, in the early days, Hawking's disability allowed him to focus on abstract problems in a way that few academics, who must teach, mark papers and all the rest of it, get the chance to do. 'Science is a scrum. Most of us are working in the scrum. Stephen, by the very nature of his disability, can't work in the scrum.'

A great scientist, then. But what of the man? Does Carr feel that he knows him? The more I think about Hawking, the further he seems to slip from my grasp. Carr strokes his beard for a minute, and then says: 'Well, I've known him for a long time...' I think this is a no, which makes me feel better for myself, but worse for Hawking. It must be lonely in there, at times.

· The two-part series Stephen Hawking: Master of the Universe starts on Channel 4 on Monday 3 March

Hillary will never say die, but Tuesday could see her killed off

It did not look like a political wake. Senator Hillary Clinton emerged into a basketball stadium in Houston wearing a bright red jacket, beaming broadly and waving at thousands of screaming supporters.
Gene Green, a Texan congressman, introduced her with confident words predicting her return to the White House. 'I think we have a president standing on this platform! The next president of the United States!' he shouted. Clinton carried on the mood of hopeful triumph. She skilfully worked the crowd, hushing it with touching anecdotes and sparking cheers with exhortations to support her. 'It is beginning to grow,' she said of her Texas campaign. 'We are moving!'
But the cracks in Clinton's bid for the presidency were also on display. Though 6,000 people had come to the Delmar Sports Complex in the Houston suburbs, there were many empty blue seats in the stadium. High up in the top tier, whole rows went unfilled.
Clinton is in the battle of her life and the odds are against her. And it is not only a fight to be the next occupant of the White House. It is also about the legacy that Clinton and her husband, Bill, have left America and whether they still have a role to play.
They are also willing to play nasty to emerge victorious. American TV screens are now full of one of the most aggressive attack ads in recent history. Dubbed 'Children', it in effect suggests that a vote for Barack Obama will lead to such weakness on national security that the American homeland will be in peril. It is shot over pictures of sleeping babies and it appeals directly to the 'security moms' demographic that Clinton needs.
But the facts on the ground remain the same. It has finally come down to this: on Tuesday, Clinton needs to win Texas and Ohio. Anything less could force her from the race and spell the end of the Clinton dynasty. The revered Clinton brand, once so confident of a second act, is now desperately fighting to stop the curtain coming down early.
Even her most ardent fans have doubts. Toy Halsey, 67, had waited for hours to see Clinton in Houston. But would Clinton win Texas? 'I hope so,' Halsey said, and then looked unsure. 'It is going to be hard,' she admitted. Later, as Clinton's speech wore on, a steady trickle of supporters left early. They were like loyal fans near the end of a football match ducking out because they knew their side was going to lose.
It was not meant to be like this. It has been forgotten in the rush to write the Clintons' political obituaries, but for most of last year Clinton ran a flawless campaign. She dominated through the spring and summer and early autumn, fending off the challenge from the upstart Obama. Then, during a televised debate on 30 October, she fluffed a question about driving licences for illegal immigrants. Suddenly it was open season on Clinton. First came defeat in Iowa. Then followed a disastrous performance in South Carolina. She steadied herself on Super Tuesday, before the momentum behind Obama propelled him to 11 straight victories.
Now Clinton's presidential hopes are pinned on winning Texas and Ohio. Yet neither looks certain. She still leads in Ohio, where her blue-collar support seems to be giving her a narrow lead. But, in Texas, Obama has now nudged ahead, mobilising his familiar combination of black, educated professional and young voters. If previous contests are a guide, once Obama has overturned a Clinton lead in a state, he tends to win it. 'Times have changed. The reality is that the Clinton campaign is now in a place that they never expected to be in,' said Professor Shawn Bowler, a political scientist at the University of California at Riverside.
If Clinton's ambitions for the 2008 White House do die in Texas, it will be a fitting full stop. For it was here, back in 1972, that a youthful Hillary Rodham and her boyfriend, Bill Clinton, worked on voter registration for the anti-Vietnam war candidacy of George McGovern. That was her first big political experience in the field. Now, as she seeks to be America's first woman President, the Clintons are back where it all began.
Her campaign here is pulling out all the stops. As Clinton arrived at the Houston rally, it would be her third speech of the day. Her voice was not just hoarse because of recent campaigning. It has been hoarse for weeks as one of the most gruelling battles in memory has played out across the country. Yet Clinton herself still seemed on top form. Her stump speech was powerful and delivered with enthusiasm. The crowd responded too. The cheers, amplified by the small indoor venue, were deafening.
Nor is Clinton alone in her fight. Chelsea Clinton has been cutting a trail across American campuses. And, of course, Bill Clinton has been pounding through Ohio and Texas on a punishing schedule. He can make up to half-a-dozen appearances a day, on the stump for his wife in a bid to return to the lost glories of his own days in the White House.
Yet the Bill Clinton campaigning now is different from the one whose actions in South Carolina - playing the race card and talking about himself more than his spouse - helped derail her candidacy. In a rally on a college campus in Austin, he even said she would be a better president than he had been. 'I believe that if you elect her... you will have more jobs, more broadly based prosperity, during her presidency than when I was president. You will never have a chance to vote for a better change-maker,' he said.
Such a profound shift shows how much has changed. Behind the scenes, Bill Clinton remains as powerful as ever, playing a key role in a recent shake-up of her top staff. But in public he has backed off from 1990s nostalgia; now the focus is not on a return to the prosperity of the Clintonian past, but a desperate bid to convince Americans that the Clintons remain relevant.
It is no longer an easy sell. At the Austin rally, a group of Obama-ite students heckled the former President. One of Clinton's prominent Austin supporters, county commissioner Margaret Gomez, made her pitch with a metaphor that seemed to spring out of a high-school prom. 'When you get to the front of the line, you don't let a nice cute guy take your place,' she told the crowd of students. 'Especially if he's going to whisper sweet nothings in your ear.'
But that nice, cute guy is doing well in Texas and his sweet nothings have an eager audience. A day before Clinton appeared in Houston, Obama addressed a crowd of thousands at the small college town of San Marcos. It was an enormous rally, planned with the precision of a rock concert. The town's main street was shut down, snipers patrolled the rooftops and hundreds of people crowded the edge of the outdoor event, desperate to get a peek at Obama. Nearly all of them were young. 'His coolness is definitely better than Clinton's,' said photography student Mitchell Ahrens, 22.
The brutal fact is that no one in Clinton's campaign predicted the emergence of the Obama phenomenon. It was a staggering oversight and blindsided their otherwise enormous efforts. Even now, with the pundits saying her campaign is in ruins, Clinton's bid for the presidency would be stellar in a normal race. She raised an astonishing $35m in February. She speaks to huge crowds. Yet this is no longer a normal race. At each turn, 'Obama-mania' is beating her hands down. Obama is expecting to have raised more than $50m last month. His crowds across Texas - and everywhere else in America - have shattered records.
Now that the Clintons are fighting for their political future, they have belatedly realised that Hillary is battling not just an opponent, but a fully fledged movement. So they have gone negative. After all, there is little left to lose.
Her brutal new attack ad in Texas is simply the latest line in a series of nasty volleys at Obama. But it does set a new standard for naked aggression. The advert features a crisis hotline ringing in the middle of the night at the White House. 'It's 3am and your children are safe and asleep. Who do you want answering the phone?' the voiceover asks ominously over shots of sleeping babies.
The underlying message is stark: electing Obama will allow terrorists to hurt your children. But that ad is just the surface. Photos of Obama dressed up in traditional Somali garb on a trip to Africa surfaced on the infamous Drudge Report website.
The Clinton campaign has also stepped up attacks on the media for giving Obama an easy time, while pushing claims that Obama had plagiarised speeches and had borrowed the tactics of Republican bête noire Karl Rove in spreading misinformation. It has rapidly become a street fight, and it could get even dirtier.
The Clintons have prepared for this campaign since 2000; they are not about to let it go without using every tactic in their disposal. 'They don't give up. They don't know how to,' said Bowler. And yet the countdown has begun. Tuesday's vote looms in Texas and Ohio. If she loses one of those states, the pressure for her to quit will be immense.
But this fight may not be over. Clinton could win both her target states and spark yet another comeback. Or she could ignore the advice of her close advisers and fight on to Pennsylvania in six weeks' time. Late last week, top Clinton staffers were briefing reporters that she might fight on even if she just won one state this week. If that happens, she would probably face a revolt from party elders desperate to avoid a divided convention in August.
But she could ignore them and keep fighting with everything she has left. She could go to the courts to try to reinstate the currently discounted delegates of Florida and Michigan. Her team has already raised the prospect of suing in Texas, whose election rules are seen as too arcane. And that is before Texans have even voted.
So far, Clinton has given no sign that defeat is seen as likely, no sign that this race is Obama's and that her final hope might actually lie 2012. Or that her time has finally passed.
In Houston, she was still asking her supporters for help in shaping the America to come, not looking back at her achievements. She still has a vision of a Clinton Era Mark II.
She ended her rally with a loud appeal. 'Are you ready?' Let's go out and make history together!' The crowd dutifully roared its approval. But the empty seats above the cheerers delivered a different kind of verdict. The days of the Clintons making history might soon be over.

Διεθνής ανησυχία για τη δραματική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή

Οργή και θρήνος στη Γάζα για τις φονικότερες ισραηλινές επιχειρήσεις των τελευταίων χρόνων στη Γάζα με απολογισμό που ξεπερνά τους 100 νεκρούς. Διέκοψε κάθε επαφή με το Ισραήλ ο Αμπάς, κυβέρνηση εθνικής ενότητας ζητά η Χαμάς. Με την προοπτική ειρήνευσης να τινάζεται στον αέρα, αναχωρεί τη Δευτέρα για τη Μέση Ανατολή η Κοντολίζα Ράις...
Η ισλαμική Χαμάς απηύθυνε την Κυριακή έκκληση για τον σχηματισμό παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας. «Η κατάσταση απαιτεί ενότητα και τερματισμό των διαιρέσεων μεταξύ της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας» είπε στη διάρκεια συνέντευξης Τϋπου στη Γάζα ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Τάχερ αλ Νούνου.
«Απευθύνουμε έκκληση για την έναρξη εθνικού διαλόγου χωρίς όρους για να εξετάσουμε την κλιμάκωση της κατοχής, καθώς και την επείγουσα συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας» δήλωσε λίγη ώρα αφότου ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς ανακοίνωνε ότι διακόπτει κάθε επαφή με την κυβέρνηση του Ισραήλ.
Η Χαμάς ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας από τον Ιούνιο του 2007 όταν εκδίωξε με τα όπλα τις δυνάμεις της αντίπαλης παλαιστινιακής οργάνωσης Φάταχ του Μαχμούντ Αμπάς, που έχει πλέον την έδρα του στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης.
Ο Ισμαήλ Χανίγε, ηγετικό στέλεχος της Χαμάς και πρωθυπουργός των Παλαιστινίων την εποχή εκείνη, παύθηκε από τα καθήκοντά του με διαταγή του Αμπάς, εξακολουθεί όμως να αυτοαποκαλείται πρωθυπουργός, μη αποδεχόμενος την αποπομπή του. Έκτοτε ο Αμπάς αρνείται κάθε διάλογο με τη Χαμάς, εφόσον η οργάνωση δεν παραιτείται της εξουσίας στη Λωρίδα της Γάζας.
Η στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα, σε αντίποινα για τις παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες στην ισραηλινή επικράτεια, κλιμακώθηκε το Σάββατο. Εβδομήντα Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν (ανάμεσά τους 13 άμαχοι) στην πλέον αιματηρή ημέρα για τη Λωρίδα της Γάζας τα τελευταία χρόνια.
Η επιχείρηση συνεχίστηκε στη διάρκεια της νύχτας με οκτώ αεροπορικές επιδρομές, μία εκ των οποίων είχε ως στόχο το γραφείο του Χανίγε. Η επιδρομή αυτή δεν προκάλεσε θύματα, παρά μόνο μεγάλες υλικές καταστροφές στο τριόροφο κτίριο, καθώς ο Ισμαήλ Χανίγε κρύβεται υπό το φόβο ότι θα γίνει στόχος δολοφονικής επίθεσης των Ισραηλινών.
Συνολικά στις ισραηλινές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ μιλά για «αυτοάμυνα» και διαμηνύει: «Τίποτα δεν θα μας εμποδίσει από το να συνεχίσουμε τις επιχειρήσεις για να προστατεύσουμε τους πολίτες μας».
Η ισραηλινή αεροπορία εξαπέλυσε επιδρομές και τη νύχτα της Κυριακής.

Ανοιξε τη μεθόριο η Αίγυπτος

Η Αίγυπτος άνοιξε την Κυριακή ένα ευαίσθητο συνοριακό πέρασμα ώστε Παλαιστίνιοι που τραυματίστηκαν από την ισραηλινή επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας να μεταβούν στην Αίγυπτο για ιατρική φροντίδα. Πηγές ασφαλείας στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα δήλωσαν πως τουλάχιστον 40 τραυματίες Παλαιστίνιοι άμαχοι πέρασαν ήδη τα σύνορα προς την Αίγυπτο.
«Είναι αδιανόητο για την Αίγυπτο να μην τείνει χείρα βοηθείας και αρωγής στα αδέλφια της τους Παλαιστινίους, ιδιαίτερα στους τραυματίες ανάμεσά τους, που πέφτουν τις τελευταίες ημέρες στη διάρκεια των βάναυσων ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεω» ανάφερε σε ανακοίνωση το αιγυπτιακό υπουργείο Εξωτερικών.

Διεθνής καταδίκη της δυσανάλογης βίας

Έπειτα από σχετικό αίτημα του Μαχμούντ Αμπάς, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνεδρίασε εκτάκτως το Σάββατο. Ο ΓΓ του Οργανισμού Μπαν Γκι-μουν καταδίκασε την «υπερβολική και δυσανάλογη» άσκηση βίας εκ μέρους του Ισραήλ, καθώς και τις επιθέσεις Παλαιστινίων με ρουκέτες εναντίον πόλεων του νοτίου Ισραήλ.
Ανάλογη καταδίκη ήλθε από την σλοβενική προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Σαουδική Αραβία παραλλήλισε την ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας με τα ναζιστικά εγκλήματα πολέμου και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να να σταματήσει τους «μαζικούς φόνους» των Παλαιστινίων.
Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις αναχωρεί τη Δευτέρα για μία νέα περιοδεία στη Μέση Ανατολή, όπου έχει διακοπεί κάθε ειρηνευτική επαφή μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Την Τρίτη η Ράις αναμένεται στο Κάιρο και στη συνέχεια θα επισκεφθεί τη Ραμάλα και την Ιερουσαλήμ για συνομιλίες με την Παλαιστινιακή Αρχή και την ισραηλινή κυβέρνηση αντίστοιχα.
Προ της αναχώρησης της Κοντολίζα Ράις ο Λευκός Οίκος απηύθυνε έκκληση για τον τερματισμό της βίας και επιστροφή στη διαπραγμάτευση.
Από την πλευρά του, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ντείβιντ Μίλιμπαντ κάλεσε τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους να «απομακρυνθούν από την άβυσσο της βίας» και να επιστρέψουν στις διαπραγματεύσεις.
Το Φόρειν Όφις καταδικάζει ως τρομοκρατικές τις επιθέσεις με ρουκέτες κατά του Ισραήλ. Το υπουργείο υπογραμμίζει ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα μεν να αμυνθεί με «πράξεις σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο» αλλά με τρόπο ώστε να ελαχιστοποιεί τον ανθρώπινο πόνο και να μεγιστοποιεί τη βούληση για επανέναρξη των ειρηνευτικών επαφών.

«Ξεσηκωθείτε κατά του Ισραήλ» λέει το Ιράν

Ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ κάλεσε από τους μουσουλμάνους να ξεσηκωθούν και από τους ηγέτες τους να χτυπήσουν το Ισραήλ «κατα πρόσωπο με την οργή των εθνών τους» με αφορμη την αιματοχυσία στη Λωρίδα της Γάζας.
Παράλληλα, κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι υποστηρίζουν την ισραηλινή κυβέρνηση για την διάπραξη των «ασυγχώρητων εγκλημάτων της» στη Γάζα.

Νίμιτς: Πολύτιμοι οι συμβιβασμοί στο θέμα της ΠΓΔΜ

«Δεν μπορεί να βρεθεί λύση στο ζήτημα της ονομασίας, αν προηγουμένως δεν υπάρξει κάποια μορφή συμβιβασμού. Θεωρώ ότι οι συμβιβασμοί είναι πολύτιμοι», ανέφερε ο ειδικός εκπρόσωπος του γγ του ΝΑΤΟ, Μάθιου Νίμιτς, σε συνέντευξή του στη «Φωνή της Αμερικής», στο σλαβομακεδονικό πρόγραμμα.
Σε ερώτηση, αν πρέπει η ΠΓΔΜ, υπό την πίεση του χρόνου, να λάβει απόφαση που άπτεται και της εθνικής της ταυτότητας, με όφελος την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, ο κ. Νίμιτς απαντά: «Δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα εθνικής ταυτότητας. Το ζήτημα δεν είναι η ταυτότητα του λαού στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Προσωπικά, σέβομαι το λαό αυτό, όπως και την εθνική του καταγωγή, τη γλώσσα του, την κουλτούρα του και τη θέση του στα Βαλκάνια.
Όμως, εδώ δεν τίθεται θέμα εθνικής ταυτότητας, αλλά αν μπορούμε να επιτύχουμε μία πολιτική λύση για το ζήτημα το οποίο βρίσκεται στο τραπέζι αρκετό καιρό. Αυτό προσπαθούμε να επιτύχουμε. Όσον αφορά στο θέμα του ΝΑΤΟ, εγώ είμαι εκπρόσωπος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος βοηθά για το ζήτημα της ονομασίας. Το ζήτημα αναφορικά με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, δεν βρίσκεται στο τραπέζι των δικών μου διαπραγματεύσεων. Όμως, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, ότι επίκειται συνάντηση στο Βουκουρέστι, στην οποία θα γίνει λόγος για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και ότι είναι προς το συμφέρον της περιοχής να συμβεί κάτι τέτοιο (σ.σ. η διεύρυνση). Αν μπορέσουμε να κάνουμε κάτι και εμείς για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έχουμε συμβάλλει. Όμως, το εάν μπορεί να εξευρεθεί μία ικανοποιητική λύση εντός του χρονικού πλαισίου για το οποίο μιλάμε, είναι ένα ανοικτό ερώτημα».
Στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Νίμιτς επαναλαμβάνει αυτά που είπε χθες στη Νέα Υόρκη, μετά τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, πρέσβεις Αδαμάντιο Βασιλάκη και Νίκολα Ντιμιτρόφ, για χάσμα απόψεων και προσθέτει: «Είμαι ρεαλιστής. Ναι, όντως υπάρχει πρόβλημα.. Όμως δεν χάνω την ελπίδα μου».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Νίκη Μεντβέντεφ στις ρωσικές εκλογές

Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ κερδίζει τις προεδρικές εκλογές στη Ρωσία με μεγάλη διαφορά, όπως δείχνουν τα επίσημα αποτελέσματα της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής.
Ο Μενβέντεφ προηγείται με 66,5% των ψήφων, έπειτα από την καταμέτρηση των ψήφων στο 30% των εκλογικών τμημάτων, ανέφερε η επιτροπή.
Νωρίτερα, τα αποτελέσματα των ρωσικών προεδρικών εκλογών, έπειτα από την καταμέτρηση των ψήφων στο 20% των εκλογικών τμημάτων, είχαν ως εξής:
Ντμίτρι Μεντβέντεφ (Ενωμένη Ρωσία) 64,86%
Γκενάντι Ζιουγκάνοφ (Κομουνιστικό Κόμμα) 19,74%
Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι (LDRR) 12,50%
Αντρέι Μπογκντάνοφ (Δημοκρατικό Κόμμα) 1,53%

«Στο δρόμο του Πούτιν»

Ο νέος πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ εμφανίστηκε για λίγο στη σκηνή μιας συναυλίας ροκ στην Κόκκινη Πλατεία, στο πλάι του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, δεσμευόμενος να διασφαλίσει τη σταθερότητα και να συνεχίσει την πολιτική του μέντορά του. «Μπορούμε να συνεχίσουμε στο δρόμο που χάραξε ο Βλαντίμιρ Πούτιν και έχουμε κάθε ευκαιρία να το κάνουμε», είπε ο Μεντβέντεφ, που φορούσε παντελόνι τζιν και δερμάτινο σακάκι, υπό τις επευφημίες του πλήθους.
«Οι εκλογές έγιναν. Ο υποψήφιός μας Ντμίτρι Ανατόλιεβιτς Μεντβέντεφ έχει άνετο προβάδισμα. Οι εκλογές διεξήχθησαν αυστηρά σύμφωνα με το σύνταγμα», είπε ο Πούτιν που φορούσε επίσημο μαύρο παντελόνι στη συναυλία του αγαπημένου συγκροτήματος του επικεφαλής του Κρεμλίνου, Λιούμπε.
Στα δικαστήρια προσφεύγει ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ
Ο κυριότερος αντιπολιτευόμενος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της Ρωσίας δήλωσε πως είναι ικανοποιημένος με τη δεύτερη θέση που προβλέπεται να καταλάβει, αλλά εξέφρασε ανησυχία για παραβιάσεις σε ορισμένες περιοχές. Μάλιστα, ο ηγέτης του ρωσικού κομουνιστικού κόμματος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ δήλωσε ότι θα προσφύγει στα δικαστήρια για παραβιάσεις που φέρεται να έγιναν στις προεδρικές εκλογές.
«Έχουμε στοιχεία για νοθεία των εκλογών και θα πάμε στο δικαστήριο», δήλωσε ο Ζιουγκάνοφ σύμφωνα με το Τας.
Νωρίτερα, ο Ντμίτρι Ζιουγκάνοφ είχε δηλώσει: «Λαμβάνοντας υπόψη την προεκλογική εκστρατεία που διενεργήθηκε από τις αρχές, θεωρώ το αποτέλεσμά μας ως ικανοποιητικό».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ